„Mensen zijn vaak verbaasd als ik vertel dat ik al mijn hele leven depressief ben, maar toch is dat de keiharde realiteit. Ik kan me niet heugen dat het ooit anders is geweest. Ik was net 4 toen mijn ouders gingen scheiden. Mijn moeder werd opgenomen en daarmee verdween mijn stabiele thuisbasis. Ik was vaak verdrietig, somber en eenzaam.”

„Misschien ook omdat ik op de basisschool werd gepest. Ik had weinig vriendinnen en kroop steeds meer in mijn schulp. Mijn moeder, die zelf al haar hele leven kampte met psychische problemen, kreeg in de gaten dat ik niet goed in mijn vel zat en stuurde mij naar een therapie speciaal voor kinderen. Ik vond het leuk, maar echt gewerkt heeft het niet; ik bleef somber.”

Puberteit

In de puberteit ging het alleen maar slechter met Marieke. „Mijn moeder raakte verslaafd aan alcohol en kon amper voor mijn zusje en mij zorgen. En mijn vader hertrouwde, kreeg opnieuw een kindje en keek amper nog naar ons om. Ik voelde me enorm in de steek gelaten door mijn ouders. Ik was zó boos en verdrietig en had het gevoel dat niemand mij begreep.”

„Door al die problemen thuis ging het op school ook steeds slechter. Ik bleef een aantal keren zitten, verscheen steeds minder in de lessen en ben uiteindelijk gestopt met school. Ik had zoveel zorgen om mijn moeder die steeds verder afgleed, dat ik in mijn hoofd geen ruimte meer had voor school.”

Borderline

Marieke probeerde van alles, maar werd desondanks depressiever. „Soms waren er dagen dat ik gewoon echt mijn bed niet uitkwam. Dat ik nergens energie voor had en alleen van een rondje door de supermarkt al doodop was. Eten en drinken deed ik nauwelijks. Mijn dagen bestonden vooral uit slapen, piekeren en heel veel huilen.”

Een paar jaar geleden werd de oorzaak van haar problemen ontdekt. „Ik lijd aan borderline en een depressie. Er zijn momenten waarop ik mij goed voel, maar het moment waarop ik in een depressieve periode beland, kan ik helemaal niets meer. Dat is ook de reden dat ik vorig jaar volledig ben afgekeurd. Werken gaat voor mij écht niet. Dat gegeven is moeilijk te behappen als je pas 30 bent.”

Van leven beroven

„Ik voel me vaak een mislukkeling. Wat heb ik nou bereikt? Ik heb geen diploma, geen baan. Soms heb ik ook het idee dat mijn leven het niet waard is. Dat ik er beter niet meer kan zijn. Eén keer was dit gevoel zo sterk dat ik heb geprobeerd om mezelf van het leven te beroven. Dat is, gelukkig, misgegaan. Maar die gevoelens zijn er soms nog steeds.”

„Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die mij enorm steunt. Ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten. Hij geeft mij kracht om door te gaan, de hoop niet op te geven. Al is het leven met een depressie heel zwaar. Ik weet dat er een moment zal komen dat ik niet meer kan. Ik hoop dat moment voor te zijn. Dat is ook waarom ik ga starten met een nieuwe therapie.”

Weinig begrip

Tevens hoopt Marieke met haar verhaal een stigma te doorbreken. „Mensen die lijden aan een depressie hangen dat vaak niet aan de grote klok. Mede omdat er weinig begrip voor is. Mensen denken vaak dat ik me aanstel. ’Iedereen voelt zich weleens niet zo lekker’, werd er tegen mij vaak gezegd. Dat klopt, maar een depressie is veel meer dan dat.”

„Mensen hebben echt niet door hoe erg een (terugkerende) depressie eigenlijk is en vooral hoe moeilijk het is om er weer vanaf te komen. Dat is ook waarom ik er meer openheid over wil geven. Het is belangrijk dat we erover praten, dat er begrip komt zodat al die mensen die worstelen met een depressie zich gehoord en gesteund voelen. Dát is mijn doel.”

Blijven knokken

Ondanks haar zwarte dagen zijn er ook nog dingen waar Marieke wel energie van krijgt. „Ik heb gelukkig heel veel lieve mensen om mij heen: vrienden die mij opzoeken, mijn zusje, mijn vriend... Daarnaast vind ik het heel fijn om naar een festival te gaan. Biertjes drinken, dansen en heel even vergeten dat ik ziek ben.”

„In oktober ben ik gestart met groepstherapie. Ik hoop dat die mij helpt. Hoop is dit moment alles voor mij. Dat is het enige waaraan ik mij kan vasthouden. Ik hoop dan ook dat er een dag komt waarop ik niet meer hoef te overleven, maar weer kán leven. Dat is waarvoor ik zal blijven knokken.”