Maak een eind aan de achterkamertjes

Vertrouwen tussen burgerij en overheid was het cement in het bouwwerk van de verzorgingsstaat. Je mocht erop rekenen dat premiers als Drees, Lubbers, Kok of Balkenende in alle oprechtheid hun compromissen met de burgerij deelden. Zonder vertrouwen geen maatschappelijke rust. Bestaat dat vertrouwen nog? In toenemende mate, zo heb ik de indruk, moet je tussen de regels van politieke en overheidsverklaringen lezen, zoals vroeger in het Oostblok. En dat komt omdat te vaak politieke stellingnamen ongrijpbaar en onlogisch zijn, zoals: hout noemen we biomassa, en daarna is het verbranden van hout goed, ondanks de gigantische uitstoot van CO2. Om de onlogica te verbergen worden kritische uitlatingen over de regelgeving van de politieke klassen onderdrukt door ze bijvoorbeeld ’misinformatie’ te noemen. Het wemelt van waarschuwingen tegen misinformatie, en daarmee duiken de heersende klassen weg voor wat zij zelf tijdens de pandemie hebben gedaan: zij hebben gegrossierd in pandemie-onzin. Gebruik van mondkapjes en lockdowns, bijvoorbeeld, was zinloos als het erom ging om virusoverdracht te voorkomen, en dat konden politici al in april 2020 weten; op het internet deelden kritische specialisten hun dissidente inzichten. Dat mondkapjes niet werkten was bekend, en toch werden ze door de overheid ingezet. Kennelijk was het nodig, los van de effectiviteit, de sterke, disciplinerende hand van de staat aan de burger te tonen – en vanzelfsprekend werd die intentie verzwegen. Vergezichten Steeds sterker kreeg ik de indruk dat mij iets essentieels werd onthouden, en dat is een rotsensatie. Wat wordt me dan onthouden? Al lange tijd beperken de vergezichten van de politieke klassen zich niet meer tot ons polderlandschap; ze zijn uitgedijd naar ongrijpbaar verre tijden, zoals het jaar 2050. Waarom 2050? Dan moet het klimaat zijn gered. Om dat te bereiken is er niets – echt: niets – van onze huidige leefwijzen dat kan worden beschermd of bestendigd. Alle besluiten die de politici menen te moeten nemen, worden genomen met het oog op dat jaar 2050, ofwel: op het redden van het klimaat. Zij werken met aannames, rekenmodellen, dogma’s, axioma’s, waarover geen gesprek mogelijk is. Voorspellingen over de staat van het klimaat in 2050 werken door in alle politieke issues. De burger is daarin niet meer dan een figurant, die gelaten moet toekijken hoe de politiek-mediale klassen de burgerlijke leefwereld aan nieuwe normen onderwerpen, daarbij ook gebruik makend van culturele ambities zoals Critical Race Theory, genderideologie en het hele woke-circus. Maar open zijn zij daarover niet. Stikstofellende Te vaak ben ik gaan denken: geachte politicus, zeg nou wat je bedoelt! Als er een oplossing is voor de stikstofellende, maar je weigert die, wat wil je dan? De boeren moeten weg? Meer import dus van voedsel? En dat leidt niet tot meer stikstof- en CO2-uitstoot? Meer gebied voor woningbouw? Zeg dat je alles op z’n kop wilt zetten, en durf daarover met de burger te praten. Nee, ze gebruiken liever formules als: Nederland moet vooroplopen bij de energietransitie. Tussen die woorden lees je: we gaan alles omgooien. Voor het gemak wordt daarbij verzwegen dat het elektriciteitsnetwerk de transitie naar elektriciteit niet kan verwerken, aangezien het onmogelijk is om alle verbrandingsmotoren door batterijen te vervangen: er zijn daarvoor te weinig grondstoffen; ja, ook te weinig kabelleggers en elektriciens. De crises van dit moment zijn niets vergeleken met de crises die gaan komen. De meeste media wekken de indruk dat de bevolking de revolutie waarin we ons bevinden van harte steunt. De peilingen over de populariteit van de coalitie echter laten zien dat de meerderheid zich verlaten voelt. Wat mij, en vele anderen, hierbij nog ongeruster maakt, zijn Davos-dineetjes en Bilderberg-borrels. Wat is de staatsrechtelijke status van die bijeenkomsten? Wat willen onze politici daar, en waarom leggen ze daarover geen verantwoording af? Nee, daar worden geen complotten gesmeed, maar in een samenleving die dreigt te scheuren door het verdwijnen van het vertrouwen van burgers in de heersende politieke klassen is het zaak dat aan achterkamertjesoverleg, in Den Haag of Davos, een einde wordt gemaakt. Het is niet verstandig van politici om aan Davos deel te nemen als zij argwaan willen voorkomen. Op het spel staat het overleven van de Nederlandse verzorgingsstaat, dat wonder van vertrouwen, discipline en organisatievernuft. Dit kan alleen wanneer de meerderheid van de burgerij zo goed als blind kan vertrouwen op de integriteit en transparantie van de overheden, van de politieke en mediaklassen. Maar wat je ziet is een gevaarlijke tweedeling tussen de leden van de laptopklasse en die van de tractorklasse, waarbij de laptoppers de overheden en de meeste media beheersen, en dus de openbaarheid controleren. Met als gevolg dat de tractoristen zich daarvan afwenden en hun eigen informatievoorzieningen met websites en podcasts bouwen, en vervolgens worden deze overladen met verwijten van misinformatie. Kan een verzorgingsstaat een immigratiestaat zijn? Kan een verzorgingsstaat het verlies van goedkope energie overleven? Het zijn twee kernvragen; de politieke klassen lijken hun antwoorden niet met ons te willen delen.

Maak een eind aan de achterkamertjes

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

’Bevolkingsgroei is niet hoofdoorzaak uitputting aarde’

’Minder kinderen krijgen is weinig effectief’

’Niet zo vastklampen aan de pensioenleeftijd’

’Mbo vraagt om daden in plaats van woorden’