Diepe kloof tussen jongeren dreigt door coronaschulden

De media schetsen een tegenstrijdig beeld van de millennial in coronatijd. Deze generatie zou eindelijk geen ’keuzestress’ meer hebben: voor de ’jachtige millennial’ is de coronacrisis ’een zegen’, lees ik. Maar: alleenwonende millennials lijden zeer aan ’coronastress’, lees ik ergens anders, onder meer vanwege hun onzekere positie op de arbeidsmarkt. Ondertussen schrijft de nieuwe ’verloren generatie’ zelf verhalen in krantenkolommen over de dichte Amsterdamse horeca waaraan ze grotendeels ’hun identiteit ontleenden’, waardoor in lockdown een diep zwart gat volgt. Zeker nu tinderen er ook niet meer in zit. De millennial wordt steevast als ’snowflake’ neergezet. ’Generatie watje’ noemt de Amerikaanse cultschrijver Bret Easton Ellis hen in zijn boek Wit. Een generatie die is gepamperd door de ouders, daardoor eenmaal volwassen niet met tegenslagen kan omgaan en bij het minste of geringste een burn-out krijgt. Dit beeld illustreert Easton Ellis zelf met grappige anekdotes over zijn jongere millennialvriend, die na de verkiezing van Donald Trump maandenlang verslonsd en hysterisch huilend op de bank in zijn huis zit. Diepe kloof Het is een verleidelijke stereotypering en het type bestaat deels ook zeker, zie ik om mij heen. Maar met het wegzetten van millennials als een stel verwende, zeurende kinderen, verliezen we uit het oog dat binnen jonge generaties een diepe sociaal-economische kloof ontstaat. De millennial die het zich in deze tijd kan veroorloven ’op het balkon Rutger Bregman te lezen terwijl zich een economische ramp ontvouwt’, zoals we lazen in een column in de Volkskrant, hoeft zich op persoonlijk vlak waarschijnlijk niet al te veel zorgen te maken. Genoeg millennials zien op termijn erfenissen tegemoet van hun boomerouders – op wie ze desondanks zo bitchen – die op economisch vlak de wind in de zeilen hebben gehad. Deze erfenissen – vooral ook uit de overwaarde van woningen – zouden millennials zelfs de rijkste generatie ooit kunnen maken. Zwaarder Niet zo zeiken dus, klinkt het al snel. Maar niet iedereen trekt aan het langste eind. Het deel van de millennials die dit niet hebben, zal zonder geërfd kapitaal niet dezelfde inhaalslag kunnen maken als hun generatiegenoten. Voor hen waren de onbetaalbare huizen, de flexeconomie en de soms torenhoge studieschulden waardoor je het volwassen leven met een achterstand begint, al een groot probleem vóór de coronacrisis. De toekomst dreigt alleen maar zwaarder te worden. Dit deel van de jonge generaties verdient een betere vertegenwoordiging in de media dan de naar karikaturaal neigende randstedelijke rich kids – momenteel dominant in de krantenkolommen en talkshows – die de luxe hebben om zich te kunnen bezighouden met de boekjes van Rutger Bregman en waarom ze van het RIVM even niet mogen tinderen.