Geduld Kamer met Denk raakt op

Waar een vechtscheiding sluimerde – de senator klaagde in het openbaar over haar opgelegde vertrek – valt hoog in de partij te horen dat Rutte de nieuwe staatssecretaris bleef waarderen. Met haar aantreden blijkt dat de VVD niet aan leeftijdsdiscriminatie doet, een signaal richting de bejaarde ereleden die voor Broekers-Knol als Senaatsvoorzitter hadden gepleit. Zoals op deze plek eerder geconstateerd, wil de VVD daarnaast ook zuinig zijn op haar jonge talent, zeker omdat de asielportefeuille als zwaar en politiek risicovol wordt gezien. Terwijl Broekers-Knol pas dinsdag aan kan treden, omdat ze dan pas officieel geen senator meer is, wordt in de partij gezegd dat het staatssecretariaat geen politiek eindstation hoeft te zijn. Ze zou binnenskamers hebben aangegeven ook beschikbaar te zijn voor een volgend kabinet, iets waar de partijtop voor open zou staan. Broekers-Knol kan zo – nog langer – een blijvertje worden. Voor de nieuwe bewindsvrouw gloort nu de Tweede Kamer als nieuw werkterrein. Daar wacht haar een hernieuwde kennismaking met Khadija Arib, de voorzitter van de Tweede Kamer met wie het naar verluidt in haar vorige rol in de Eerste Kamer nog wel eens schuurde. In de Tweede Kamer is de positie van de soevereine Arib sterker dan ooit, wat goed van pas komt nu Denk grenzen blijft overschrijden. Lang heeft ze provocaties van de kwakkelende migrantenpartij getolereerd, ook al veroordeelde ze steeds de Denk-pogingen om collega’s met in elkaar geknutselde filmpjes via sociale media te beschadigen. Afgelopen week was de maat evenwel vol. Nadat Denk-Kamerlid Öztürk zijn SP-collega Karabulut beschuldigde van het steunen van terrorisme greep Arib in. Daar excuses uitbleven en Öztürk vervolgens zijn pijlen op haar richtte, zette Arib de microfoon uit en ontnam hem daarmee het woord. Het Kamerlid sputterde nog wat, maar Arib hield de rug recht en wees hem terug naar zijn zetel: „Het is mooi geweest.” En zo is het. Niet alleen bewaakt Arib de orde, ze voelt aan dat er in de samenleving een groeiend ongemak bestaat over de manier waarop politici met elkaar omgaan. Scherpe aanvallen zijn van alle tijden, maar opmerkingen als ’even dimmen’ van oud-SP voorman Marijnissen, ’knettergek’ van PVV’er Wilders en ’doe zelf normaal’ van premier Rutte klinken best onschuldig als collega’s ineens medeplichtig worden verklaard aan terrorisme. Uiteraard heeft een Kamerlid het recht om te zeggen wat hij wil in ’s lands vergaderzaal. Maar ook beschaving hoort bij onze democratie. Daarin onderscheidt ons land zich van veel andere landen, bijvoorbeeld Turkije, waar tegenstanders van de president in het gevang worden geknikkerd en de scheiding tussen moskee en staat steeds verder uit zicht raakt. In dergelijke landen zie je trouwens ook dat journalisten de schuld krijgen als politici zelf domme dingen doen. Of zeggen. Öztürk moet op zijn tellen passen. Het reglement van orde van de Kamer voorziet in de bevoegdheid van de voorzitter een parlementariër uit de vergadering te zetten als hij een waarschuwing van de voorzitter negeert over het verstoren van de orde. Hiertegen is geen beroep mogelijk. CU-leider Segers opperde vrijdag dat het bestuur van de Kamer moet kijken of Öztürk kan worden geschorst. Volgens het reglement kan dit alleen als de vertrouwelijkheid geschonden wordt, bijvoorbeeld als er wordt gelekt uit vertrouwelijke Kamerstukken. Een aantal fracties zint op meer mogelijkheden; woensdag wordt er over vergaderd. Splinterpartijen Eerder is de commissie-Stiekem, waar het werk van de inlichtingen- en veiligheidsdiensten wordt besproken, verkleind. Zo kunnen splinterpartijen met een opvallende liefde voor dictatoriale mogendheden geen kennis nemen van staatsgeheime informatie. Denk was hiervoor de aanleiding, geven betrokkenen toe. Verder nam de Kamer in maart nog een motie aan die de handelwijze van Denk afwijst om collega’s via sociale media te intimideren. De motie was van CDA-Kamerlid Harry van der Molen en werd mede-ondertekend door de Kamervoorzitter en alle fractievoorzitters, met uitzondering die van Denk. Er lijkt dus breed draagvlak voor Arib om verdere stappen te zetten en het beschadigen van collega’s door Denk aan te pakken, want het beperken van parlementaire vrijheden van Kamerleden gaat ver. De reactie van Denk sprak boekdelen. De slachtofferrol, we zagen het vorige maand nog toen Denk-leider Kuzu met een Palestijnse vlag Israëliërs probeerde te provoceren en deed alsof hij gearresteerd werd, werd ook nu met graagte gezocht. Öztürk klaagde dat hij ’door het optreden van de Kamervoorzitter’ aangifte heeft moeten doen van bedreigingen. Absurd. De Tweede Kamer hoort een weerspiegeling te zijn van ons land. Als intimidatie in de samenleving wordt aangepakt, mag dat ook in het parlement gebeuren.