Genitale verminking is een aanslag op het lichaam, de geest en de autonomie van meisjes

Hoeveel jaren er ook voorbijgaan, je vergeet dit nooit. Je vergeet nooit de pijn. En het is een constante last die ik nog steeds met me meedraag, sinds die dag waarop ik als kind in Burkina Faso het uitschreeuwde van de pijn en de angst en er niemand kwam. De dag waarop niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn eigenwaarde en mijn geloof in de mens littekens opliepen. Ik zal de onverschilligheid van de mensen om me heen nooit vergeten. Niemand hoort je. Met de tijd begreep ik dat het niet ’gewoon’ een snee was maar een litteken voor het leven. Je groeit op en in elk stadium van je leven gaat de wond weer open, want je komt het kleine meisje tegen. Zij die nooit opgroeit en af en toe bang is. Vrouwelijke genitale verminking is een aanslag op het lichaam, de geest en de autonomie van meisjes. Het is een aanslag op je potentieel om met liefde te leven. Als je het weet, zie je het in de ogen van de meisjes, zelfs nadat de jaren voorbij zijn gevlogen en ze groot zijn geworden. Omdat de verminking nooit alleen komt maar deel uitmaakt van een geheel, een traject dat feitelijk opgelegd wordt, omdat je een meisje bent. De ’goede vrouw’ voor de gemeenschap. Emotionele eenzaamheid Onderdanig, want je vindt jezelf niet de moeite waard. Ontdaan van passie, zelfliefde en zelfwaarde en opgesloten in emotionele eenzaamheid, waardoor je nooit kunt ontsnappen. De meesten weten zelfs niet dat het leven anders kan. Dat openlijk zeggen wat je voelt geen gevaar hoeft te zijn. Die muur blijft bestaan. Ik bots er ook vaak tegen ondanks alles wat ik geleerd heb. Die muur is niet alleen tussen de wereld en jou maar ook tussen jou en je familie. Als je die onzichtbare muur probeert af te breken, om hiermee om te gaan, is het niet de volwassene die ermee worstelt. Het is het kleine meisje in je. De vijfjarige. Daar wen je nooit aan. Wantrouwen en onveiligheid Genitale verminking is ook een familiedrama. Een brutaal en verwarrend moment dat de relaties omzet in iets dat altijd naar wantrouwen en onveiligheid ruikt. Er is veel liefde die overblijft, maar ook geweld en censuur. Iedereen schaamt zich uiteindelijk waardoor het zwijgen verwacht wordt. Zelfs bij anderen die niet betrokken waren, durf je niet echt volledig jezelf te zijn. Maar dan kan liefde ongrijpbaar en altijd onvoltooid zijn. Als je nooit emotioneel naakt kunt zijn bij iemand die je graag ziet. Het gesprek zal over koetjes en kalfjes gaan, over de wereld, de geschiedenis, het Romeinse Rijk, het nieuws, Camus, Sartre, de was en de afwas, alles, noem maar op. Maar nooit over wie we zijn. We zijn in contact, maar onze zielen ontmoeten elkaar nooit echt. Zo kun je iemand missen die voor je staat. En zo leer je als volwassen omgaan met mensen die je zelf tegenkomt en graag ziet. Het dreigt altijd te stoppen waar het intiem moet worden. Je kunt altijd weg. Of iets nieuws leren: hoe doen mensen het die zelf als kind niet zo bang hoefden te zijn? Die niet belogen werden? Die veilig hun emoties konden delen? En die de ervaring gehad hebben dat het oké was om niet oké te zijn. Eigenwaarde wordt gedood Mijn toevlucht vond ik niet alleen in de literatuur maar ook in het schrijven zelf. Door te schrijven kon ik mezelf ook al begrijpen en als ik iets belangrijks wou zeggen dan schreef ik. Het is op die manier dat ik eindelijk begreep wat van meisjes afgepakt wordt op de dag dat ze verminkt worden. Je eigenwaarde wordt gedood. Gewoon omdat je een meisje bent. Ik leerde liefde geven, maar liefde ontvangen leerde ik niet. Toen mijn ex-buurman onlangs een knuffel gaf omdat ik iets moeilijks had meegemaakt, schrok ik. Ik verwacht dat niet en kan er niet mee omgaan. Ik verwacht niets. Want niemand komt is helaas mijn ervaring. Ik probeer de afgelopen jaren te leren dat ik niet alles zelf hoef te doen. Zo onafhankelijk dat je niet aaibaar bent. Deels uit vermoeidheid. 200 miljoen meisjes Want dat kleine meisje in jou, blijft boos maar klein. Haar vuistjes zijn niet sterk genoeg. Ze is bang. Iets wat de vrouw die je geworden bent niet wil zijn. Ik voelde me waardeloos want als ik niet van mezelf kan houden, hoe zou iemand anders dat in godsnaam kunnen doen? Het gaat om 200 miljoen meisjes wereldwijd en de verminking gaat vandaag de dag nog door, ook in Europa. Op 6 februari, de internationale dag tegen genitale verminking, zal ik het me weer afvragen. Leven we nu wel in een wereld waar men het geschreeuw hoort en erop afkomt? Waar de onverschilligheid niet langer heerst? We moeten de taboes doorbreken en alle verminkte meisjes oproepen om de liefde te accepteren. Je was alleen, maar je hoeft dat niet meer te zijn.

Genitale verminking is een aanslag op het lichaam, de geest en de autonomie van meisjes

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

’We zullen moeten leren leven met personeelstekort’

’Verdubbel salarissen politici en ambtsdragers’

’Hou op met deze sekspropaganda’

’Eigen grenzen leren kennen zo waardevol’