Dit Europese coronaplan dus niet, maar wat dan wel?

Dat is een truc waar in Brussel een apart woord voor bestaat: ’acquis’, dat betekent: ’verkregen’, ’binnengehaald’. Alles wat wordt binnengehaald, is acquis en gaat nooit meer terug. Dit noodplan is een schuif richting een federaal Europa, een land met Brussel als hoofdstad, en die schuif is permanent. De president van de Europese Raad, Charles Michel, noemt het: „De hernieuwing van de Europese huwelijksgelofte. Voor de komende dertig jaar onze gemeenschappelijke bestemming.” Hij stelt: „De mogelijkheid dat de EU zelf schulden kan maken is iets daadwerkelijk nieuws, en daarmee staat veel meer geld ter beschikking dan voorheen.” Hij zal het weten, hij heeft dit akkoord gesmeed. VVD’ers Dijkhoff en Ten Broeke proberen te doen alsof het klein bier is, maar dat is spinnen, ze geloven het zelf niet. Daarom is het cruciaal om nu nee te zeggen. Doe je dat niet, dan zullen generaties na ons aanlopen tegen grijnzende Brusselse politici die zeggen: dat hebben jullie destijds zelf besloten! Hervormingen Dit plan dus niet, maar wat dan wel? De eerste en meteen ook beste optie is om dit plan te vergeten. Dat levert dubbele winst op. Van die ’hervormingen’ in de zuidelijke lidstaten, met nu al betwiste noodremprocedures, komt natuurlijk niets. Het brengt een enorme hoop juridisch gedoe met zich mee, maar Italië, Frankrijk en Portugal zijn echt levende democratieën die hun verzorgingsstaat niet zullen aanpassen op een manier die de burgers niet willen. Die hervormingen vormen hún probleem dat zij zelf moeten oplossen; die hervormingen kunnen en moeten niet worden afgedwongen door Brusselse toezichthouders of Nederlandse wijsneuzen. De tweede winst is dat netto-betalende landen het geld niet hoeven opbrengen. Het economisch herstel van Europa na de coronacrisis wordt meer geholpen doordat vrije burgers zelf beslissen hoe ze hun geld besteden en creatieve bedrijven zelf nieuwe kansen aanboren, dan dat het geld collectief wordt bestemd voor niet-rendabele windmolenprojecten in Polen en vervuilende biomassacentrales. Vergeet daarbij niet de ’transactiekosten’: elke cent die wordt besteed via het Brusselse circuit gaat gepaard met enorme kosten rond het verdelen, toekennen, toezien, terug rapporteren. Portemonnee Verreweg de beste optie is herkennen dat dit een poging was om de coronacrisis aan te grijpen voor verdere federalisering van Europa, en dat af te blazen. Dubbele winst: zuidelijke landen baas in eigen verzorgingsstaat en noordelijke landen baas in eigen portemonnee. Een tweede optie, niet mijn voorkeur, is Nexit. Natuurlijk staan de Brexiteers in het VK nu te juichen: ’Kijk eens hoe goed het is dat we daar niet aan mee hoeven doen!’ Vanuit Nederland zou je eerder zeggen: kijk eens hoe ontzettend jammer dat onze Britse westerburen, getergd door de federalisten in Brussel, hebben besloten op te stappen; met de Britten aan boord was dit coronaplan er nooit gekomen. We hebben in Nederland nog niet verwerkt hoe groot de schade voor de Nederlandse positie is dat onze westerburen en geestverwanten een exit hebben gemaakt. Zonder de Britse buren zijn we een schilletje geworden van een enorme continentale structuur (de Scandinaviërs waren in de eurozone al niet aan boord), en je ziet hoezeer de as Duitsland-Frankrijk nu de lakens uitdeelt. Het is niet nuttig een Nexit-scenario uit te spellen, maar we zouden dan net als de Noren lid kunnen worden van de Europese Economische Ruimte, de EER; dat omhelst bijvoorbeeld wél de douane-unie. Het heeft niet de voorkeur maar, zoals Noorwegen laat zien, er is leven buiten de EU en binnen Europa. Eurozone Er is een middenweg. Binnen het Koninkrijk der Nederlanden had Aruba heel lang de ’Status Aparte’. De verbuigings-e van ’Aparte’ is Papiaments. Die status is ooit uitonderhandeld. Binnen de EU hebben Denemarken en Zweden een aparte status: ze waren tegen de euro en zijn dus geen lid geworden van de eurozone. Als het alternatief is dat Nederland een veto uitspreekt (optie 1) of uit de unie stapt (optie 2), moet je eens zien hoe snel men komt met een Status Apart voor Nederland (en wie weet wil een enkel ander land ook): volwaardig lid van de unie, maar aan dit fonds niet meedoen. Dat is ook precies het voorstel waar nota bene Italië mee kwam toen tijdens de onderhandelingen de zuinige vier dwars lagen. Brussel kan keurig bijhouden dat er door de neezeggers niet wordt meebetaald, maar dan natuurlijk ook niet wordt geprofiteerd van noodfondssubsidies voor windmolens aan de Noordzeekust of biomassacentrales in Purmerend. Dat is een slag, maar daar komen we wel weer overheen! In Purmerend gaat de vlag uit. Voor de Nederlandse én voor de Europese economie is dit uiteindelijk een veel beter scenario.