Onze regering is medeplichtig aan afslachting leraar

De Franse president Macron doet niet aan lethargie. Zijn toespraak op de dag van de moord zette fors in. Hij beloofde alle leraren ze niet in de steek te laten. Hij beloofde snelle, ferme handelingen. En hij hield woord. Er volgden arrestaties, ook van leerlingen, ook van een schoolvader die een hetze tegen Paty was begonnen. Een grote moskee die erbij betrokken was werd gesloten. De regering wil vijftig als ’vijanden van de republiek’ bestempelde islamitische organisaties verbieden. Strenge wetten tegen separatisme zijn in de maak. Marcouch Nederland ontbeert zulke daadkracht. Hier lukt het niet eens om islamitische scholen waarin Westenhaat onderwezen wordt te sluiten. Hier wilde PvdA-Kamerlid Marcouch in 2015 al het salafisme verbieden, sindsdien heerst daarover besluiteloosheid. Dit jaar kreeg Marcouch, inmiddels burgemeester, een veto van Grapperhaus. Nederland is banger voor oplossingen dan voor de problemen die erom schreeuwen. Daarom nemen salafistische haatpredikers hier honderden moskeeën over. Vijf dagen had Rutte nodig om op de onthoofding te reageren. ’De academische vrijheid kan en mag niet ingeperkt worden en de veiligheid en het vrije woord mogen het nooit verliezen van onverdraagzaamheid,’ twitterde hij. Zinnen die haaks op de werkelijkheid staan. Islamistische indoctrinatie op scholen wordt nauwelijks tegengewerkt, de radicalisering neemt toe. ’Wij bieden leraren handvatten hoe zij hiermee om kunnen gaan’, twitterde Arie Slob, minister voor Basis- en Voortgezet onderwijs. Die handvatten staan op schoolenveiligheid.nl: er is kennelijk een organisatie nodig met een netwerk in allerlei instituties tegen radicale agressie in de klas. Hopeloze aanpak Maar de aanbevelingen stranden in respect en inclusie, het zijn de leraren die gewaarschuwd worden om niet te discrimineren rond de islam en leerlingen zichzelf te laten zijn. Een hopeloze aanpak. Nog steeds durft de overheid niet inhoudelijk stelling te nemen tegen de politieke islam en Westenhaat. En dat in een land waar leerlingen de Europese geschiedenis mogen afwijzen en historische feiten en vrije debatten als strafbare belediging van hun religie zien. Bij Ingrid van Engelshoven, minister van OCW die niet de moeite nam op de afslachting te reageren, is de academische vrijheid waarmee Rutte dweept onveilig. Zij lanceerde dit jaar het ’Nationaal Actieplan Diversiteit en Inclusie’. Een bureaucratisch gedrocht dat de beoordeling en het voortbestaan van onderwijs en onderzoek onderwerpt aan niet-wetenschappelijke voorwaarden, zoals religieuze inclusie. Ziet Rutte niet in welke totalitaire klucht de universiteiten zijn beland? Maar hij doet niets. ’Gebakken lucht’ Ook minister Kaag twitterde verlaat: gebakken lucht. ’Ik hoop dat geen enkele docent zich door deze brute daad beperkt voelt in het vak. De vrijheid van de leraar bewaken we samen. Vandaag eer ik die vrijheid.’ De Nederlandse realiteit is haar ontgaan: leraren zijn al jaren bang. En hoe ’eert’ Kaag de vrije leraar? De dag van haar tweet over ’de brute daad’ (de islamistische aanslag bleef onbenoemd) preekte ze op televisie verbinding als taak van de leraar die zonder uitsluiting moet onderwijzen. In feite zegt ze: de islamistische intolerantie van leerlingen is te wijten aan uitsluiting door de leraar. Kaag zelf is voorbeeldig inclusief: op Facebook plaatste ze een foto waarop ze praat met meisjes die op zaterdag naar Arabische les gaan. ’Deze diversiteit zie ik als verrijking van onze samenleving’, zegt Kaag over piepjonge tieners met hoofddoeken. Heeft ze in haar vloeiend Arabisch gecontroleerd of de zaterdagscholen en koranlessen van deze meisjes verbindend en inclusief zijn? Of richt ze haar wijsvinger alleen op de geschiedenisleraar die bang is na de afslachting van Paty? Bewust negeert ze dat buitenschools religieus onderwijs aan inspectiecontrole ontsnapt en de parallelle islamistische samenleving voedt, de biotoop waarin salafisme bloeit. Verwaarlozing De uitlatingen van deze bewindslieden lijken obligate riedels, maar tonen vooral de verwaarlozing van groeiende problemen. Het onderwijs in de grote steden faalt om alle kinderen de zin en noodzaak (voor hun persoonlijke ontwikkeling, voor de liberale democratie) van het vrije woord te leren. Een nederlaag die tot segregatie en kansenongelijkheid leidt. Toch is er geen nationaal actieplan om dit te herstellen. Erger nog: hier heerst het laffe misverstand dat belediging het ergste kwaad is en dat respect voor intolerante religieuze gevoeligheden als ’inclusie’ gegarandeerd moet worden. Er is een barre censuurwinter op komst waarin het vrije woord langzaam doodvriest. Nederland kent geen ferme acties tegen zulke bedreigingen. De Nederlandse oplossing is een vals liberalisme. Niet een die ieders vrijheid viert, inhoudelijk voedt en bewaakt. Maar een liberalisme van uitzichtloze vrijblijvendheid, geaccepteerde desinteresse en bange onmacht. Zo laat je alle leraren in de steek.