Coronacrisis: het zwartepieten is begonnen

Ik probeer wel een beetje vooruit te kijken. Maar ook hier belemmert the fog of war het zicht. Zeker wat betreft de economie. Hoe snel moet het leven weer opstarten om een kans te maken op herstel? Hoe hard wordt het bedrijfsleven getroffen? Het mkb? De burgers? Ik ben daar niet meer dan een nieuwsconsument. Dat zijn de meeste mensen en dat belet de meerderheid er niet van om er op sociale media wat van te vinden. Ik doe dat ook weleens, ik ben ook maar een mens, maar ik probeer nu iets anders eruit te lichten qua toekomstbeeld. Namelijk: hoe gaan we na de crisis met elkaar om? De strijd tegen corona lijkt in iedereen een extremere versie van zichzelf naar voren te brengen. De extremere relativist, de extremere paniekzaaier, de extremere provocateur, de extremere melancholicus, de extremere verbinder. Inleidende beschietingen Ik ben bijvoorbeeld benieuwd naar het zwartepieten. Niet naar de jaarlijkse discussie over Zwarte Piet, want die komt wel, maar wie krijgt de schuld. Nationaal en internationaal. China en de Verenigde Staten zijn wat dat betreft al begonnen qua inleidende beschietingen. Trump blijft het virus bewust het Chinese virus noemen en uit Chinese hoek hoor je steeds vaker dat het virus een bewuste Amerikaanse actie was. Ook op nationaal niveau zie je de contouren al een beetje. Nationaalrechts sorteert alvast voor op dichtere grenzen en anderen kunnen de crisis weleens gaan duiden als een bewijs voor juist te weinig ’Europa’. In Italië zagen ze weinig terug van dat Europa, qua hulp. Ze zagen Rusland, China en Cuba de helpende hand bieden. Men zong vanaf de vele balkons de Italiaanse hymne en zeker niet „alle Menschen werden Brüder”. Nu waren de andere Europese landen dermate met zichzelf bezig, dat ze weinig oog hadden voor anderen, maar toch. Het gebrek aan concrete steun zal blijven hangen. Hoe vergevingsgezind of hoe rancuneus wordt men tegen elkaar? Verlies meestal wees Veel zal afhangen van hoe erg het allemaal nog zal worden. Een overwinning heeft vele vaders, maar een verlies is meestal wees. Dat verlies is al snel de schuld van de ander. De Brabanders bijvoorbeeld, die zo nodig naar hun traditionele feesten moesten. Of de bewoners van de hoofdstad, die zo roekeloos massaal het park in gingen. Sommigen zullen misschien wijzen naar de jongere generatie, die zich minder aan social distancing leek te houden of naar moslims, die wat vaker op de markt liepen. En moslims wellicht weer naar Chinezen, die haram gegeten hadden en allerlei gelovigen misschien wel naar de goddeloze atheïsten, die de staf van God uitlokten. En in de donkere krochten van het internet zal men uiteraard weer naar alle bankiers met Joods klinkende namen wijzen. Je kunt dat allemaal wel uittekenen. Ik hoor toch vaak: „Het enige dat mooi is, is dat dit ons samenbrengt.” Ik moet nog maar zien hoe dat gaat ’na de oorlog’. Maar eerst die oorlog. De strijd tegen het virus. Die gaat nog lang duren. En dat is een strijd van ons allemaal. Laten we hier op deze postzegel in ieder geval wachten met het gekibbel tot het virus eindelijk is opgerot.