Economisch kerkhof ligt straks vol, dat is pas triest

In de uitgestorven lobby plofte ik neer naast uitbundig versierde kerstbomen bij de sfeervolle haard. Laat het maar aan de Valkjes over om er een feestje van te maken, ook al is er niets te vieren. ’Wilt u iets drinken mevrouw?’ Ik schrok ervan. Iets drinken? Mag dat wel van Hugo? Even voelde alles weer normaal, goede koffie op een fijne plek waar je in de watten wordt gelegd door mensen die van gastvrij zijn hun beroep maakten. Zonder horeca is er geen zak aan. Horeca is het cement van onze samenleving, een medicijn tegen eenzaamheid en een katalysator waar zzp’ers energie tanken die ze thuis achter de laptop niet krijgen. Geen volle zaal met ondernemers die ochtend, maar een camera voor mijn neus. Het hotel had het thuiszittende personeel gemobiliseerd om alle ontbijtjes naar de ondernemers te brengen. Ik deelde met hen via het scherm mijn gouden tip waarmee je overijverige ambtenaren uit je ondernemende nek houdt. Ga nooit in discussie, maar stel ze één simpele vraag: ’Welk probleem lost dit op?’ In ons rubberentegelparadijs excelleren we in het verzinnen van oplossingen voor problemen die er niet zijn, terwijl we de echte problemen wegmoffelen. Stelde iemand die vraag maar eens aan Hugo de Jonge. Welk probleem los je op met het veroorzaken van massawerkloosheid en een tsunami aan faillissementen? Met het verbieden van alles wat het leven leuk en waardevol maakt? Keiharde leugen Ik weet wel dat hij dan weer met een eindeloos betoog komt over overstromende ziekenhuizen, maar dat is een keiharde leugen. De ziekenhuizen zijn al sinds 2006 overbelast, toen het zorgsysteem op de schop ging en er prikkels werden ingebouwd om zo min mogelijk bedden te hebben. Dat is geen nieuws, dat wisten we lang voor corona. Al vijftien jaar leuren huisartsen elke winter met patiënten die nergens terechtkunnen en werd de spoedeisende hulp duizenden keren gesloten omdat er geen plek meer was. In die vijftien jaar werden Nederlanders ouder, dikker en ongezonder. Het rampzalige gevolg van de mislukte participatiemaatschappij maakt dat er geen plek meer is waar bejaarde mensen kunnen wonen die te goed zijn voor verpleegzorg maar te slecht voor thuis. Een keer vallen en we hokken ze noodgedwongen op in ziekenhuizen, waar ze bedden bezet houden die niet voor hen bedoeld zijn. Het probleem dat De Jonge moet oplossen, past in 125 woorden. Maar Hugo is te druk met lockdowns, corona-apps, vaccinatiestrategieën en andere omtrekkende bewegingen. Ondernemers nek omgedraaid Ruim 65 procent van de ondernemers in de aanstaande tsunami van faillissementen is de nek omgedraaid door de regering, blijkt uit een studie van de Universiteit van Leiden. Kerngezonde bedrijven die zonder de coronamaatregelen nooit in de problemen waren geraakt. Twaalf procent heeft het aan zichzelf te danken, die hadden hun boel niet op orde en zeven procent is het dorre hout van de economie, die stonden al op omvallen. Vergelijk dat eens met de sterftecijfers van het virus waarmee deze ellende begon. ’De helft van de mensen die overlijden aan corona, woont in een verpleeghuis. Dat is echt heel triest,’ zei Lilian Marijnissen deze week tegen de minister. Wat had ze dan gewild? Dat de helft in een studentenhuis woonde? Een verpleeghuis is een soort Hotel California met maar één ontsnappingsroute: het kerkhof. Het economische kerkhof ligt straks vol met ondernemers die niets mankeerden. Dat is pas triest.