In racisme-arena kijkt niemand naar feiten

Elsevier Weekblad legde dat cijfer voor aan socioloog Jaap Timmer, die onderzoek doet naar politiegeweld. Hij zei: ’Het is ongepast en buiten iedere proportie om van moord te spreken. (...) De politie fungeert als veger en blik van de samenleving en moet opdraven als er iets mis is. (...) Het merendeel van de slachtoffers overlijdt door hartfalen en verwaarlozing in combinatie met drank en drugs. Meestal kan de patholoog-anatoom niet één duidelijke doodsoorzaak constateren. Gemiddeld komt jaarlijks hooguit één slachtoffer om door politiegeweld.’ Eén slachtoffer per jaar is een uniek incident, niet systematisch politiegeweld, maar als je geen belangstelling hebt voor feiten herhaal je zorgeloos dat getal ’41’. Feiten zijn in de racisme-arena van ondergeschikt belang. De vlam sloeg in de pan door de dood van George Floyd - ofschoon geen greintje bewijs bestaat voor de veronderstelling dat de bezeten politieman, die bijna negen minuten lang zijn knie op de nek van Floyd zette, gedreven werd door minachting voor Floyds huidskleur. De lijkschouwing toonde hoge doses drugs aan, en hartproblemen, zoals kennelijk ook regelmatig in Nederland het geval is wanneer een arrestant bij aanhouding of in de cel overlijdt. High door drugs Maar wat doen de feiten ertoe? Het verhaal dat er dag in dag uit massaal politiegeweld op zwarten wordt losgelaten, wordt door activisten verspreid, en ook de media dragen dat uit, ook al spreken de feiten dat tegen. In heel 2019 stierven in Amerika negen tot veertien ongewapende zwarte mannen in confrontatie met de politie (buiten de gewelddadige confrontaties, vuurgevechten en dergelijke). En in bijna alle gevallen betrof het mannen die dronken of high door drugs waren, waardoor een simpele situatie onoverzichtelijk werd en leidde tot een chaotische culminatie, zoals de aanhouding en dood van Floyd laten zien - waaraan de betrokken agent meedogenloos bijdroeg. Wat zijn de feiten? Ze zijn van geen belang. Het verhaal moet luiden dat Amerikaanse zwarten massaal gedood worden door de politie, en de politie wordt gedreven door aangeboren haat voor donkere huidskleuren. En als de feiten daarmee in tegenspraak zijn, helpen de media ze te verzwijgen. De grondleggers van Black Lives Matter zijn ’geschoolde marxisten’, zoals ze zichzelf omschrijven. Ze kennen dus de theorieën over subversie, over agitatie, over het organiseren van maatschappelijke onrust. De revolutie door het ophitsen van de ’arbeidersklasse’ is in Amerika nooit gelukt. Arbeiders hadden juist belang bij maatschappelijke rust, bij het opbloeien van de economie en deelname aan de ’American dream’, bij het verfijnen van de burgerlijke samenleving met politici en media en ambtenaren die oog hadden voor het gemeenschappelijke belang - waarbij politieke tegenstellingen via verkiezingen werden uitgevochten. Het hoofddoelwit van de linkse revolutie was altijd Amerika. Trek Amerika omver, en de rest van de vrije wereld, die in de ogen van de revolutionairen niets anders dan een massale onderdrukkingsmachine is, zal mee de afgrond in donderen. Wat we nu in het westen zien, is het succes van de marxistische infiltratie in de academische wereld, waarmee een legioen aan nuttige idioten werd gekweekt, een publiek dat geleerd heeft het westen te definiëren als een historische, structurele misstand. De nuttige idioten worden geleid door intellectuelen die allen Rules for Radicals hebben bestudeerd, het handboek van meester-agitator Saul Alinsky. De meestergreep van links, zoals we nu zien, is de focus op ras, niet op klasse, als ontwrichtend wapen. Alinsky’s beroemde regel 13 begint met: ’Zoek het doel, bevries het, maak het persoonlijk, en polariseer het.’ Hierin past de dood van George Floyd; met de beelden van de blanke agent bovenop de zwarte man konden de marxisten van BLM gaan polariseren. Vervolgens weigerden media onderzoek te doen naar de bepalende omstandigheden die tot de dood van Floyd leidden. De beroepscrimineel werd een heilige, zijn dood een bewijs van blank racisme, en dat blanke racisme is aangeboren, hetgeen betekent: alleen diepgaande zuiveringen, in combinatie met het overdragen aan zwarte groeperingen van het staatsmonopolie op geweld (dus: hef de politie op, hef het leger op) en het elimineren van persoonlijk bezit, kunnen dit structurele onrecht tenietdoen. Een marxistische revolutie. Verderfelijk mens Het in de fik steken van winkelstraten is dus geoorloofd - een ondernemer is een verderfelijk mens. Standbeelden, films, literatuur, kunst, dienen gezuiverd te worden; als de culturele basis is vernietigd, zal het heden geen ankerpunten meer hebben. Wie zich daartegen verzet, is een racistische onderdrukker die het zwijgen moet worden opgelegd. Om dit alles tot stand te brengen moeten er mythes worden gecreëerd. Zoals: de Nederlandse politie voert een systematische oorlog tegen zwarten, kijk, 41 politiemoorden sinds 2016. Dat is onzin, maar feiten doen er niet toe als je een marxistische revolutie zoekt - herhaal en herhaal de leugen tot iedereen denkt dat hij waar is en het doel is bereikt. Ontwrichting.