Wie wordt herinnerd, leeft eeuwig

Wellicht dat een remake van het nummer De winter was lang toepasselijker is. Met een aangepaste tekst zingt Willeke Alberti dan De zomer was lang. Het optreden van Willeke Alberti, met Waylon en Wibi Soerjadi, in De wereld draait door deze week vond ik overigens prachtig. De tekst van het nummer Samen zijn heeft na al die jaren niets aan kracht ingeboet. Het is als een volkslied dat verbroedert en verbindt. Tijdens de vele Prides waar Willeke heeft opgetreden, werd en wordt het lied ook altijd lachend en huilend door velen hartstochtelijk meegezongen. Nu er zoveel is afgeblazen en we noodgedwongen thuiszitten, herontdekken velen hun televisie. Of misschien moet ik wel zeggen dat er generaties zijn die de televisie ontdekken. Kijkcijfers vliegen de pan uit wanneer de minister-president en de koning ons live toespreken. NPO, RTL en SBS zijn belangrijke informatiebronnen. Sentiment Ik kijk meer Netflix dan ooit en merk bij mezelf een soort sentiment. In mijn jeugd speelde televisie een belangrijke rol. Op televisie bepaalden marmotten op zaterdagavond in AVRO’s Weekend Quiz, gepresenteerd door Fred Oster, met welke geldprijs deelnemers naar huis gingen. Mies Bouwman zat op de bank met een bekende Nederlander, als die tenminste niet in slaap was gevallen in de trein. Willem Ruis deed druk in een tent. De families Ewing en Carrington leerden ons dat geld ook niet zaligmakend was. Q&Q was zo ongeveer het spannendste wat je je kon voorstellen en in De fabriek werkte Rudi Falkenhagen en Jeroen Krabbé. Die laatste is nog steeds op televisie, dit keer met de prachtige vierdelige serie Krabbé zoekt Chagall. De televisie heeft mij, en mijn generatiegenoten, voor een deel gevormd. Dat geldt ook voor de generatie van onze ouders. Van die generatie zijn vele ouders en grootouders al overleden, maar zij die nog leven, behoren nu tot de meest kwetsbare groep in de samenleving. In deze weken zijn er ouderen die niet overlijden aan ouderdom, maar aan het coronavirus. Grootouders en ouders van wie de (klein)kinderen geen of telefonisch afscheid hebben genomen, omdat het besmettingsgevaar te groot is. Er zijn uitvaarten zonder familie en vrienden, omdat ze momenteel niet samen kunnen zijn. Dat maakt deze tijd voor sommigen nog eens extra zwaar. Ik draag deze column op aan hen. Sterkte en onthoud de woorden van mijn gewaardeerde dispuutgenoot Jaap van der Pijl: „Wie wordt herinnerd, leeft eeuwig.”