We kunnen niet achter schermpjes leven

Ik hoor bij de eerste groep. Je kunt ons, de fans, geen ergere vraag stellen dan: ’Wat is je favoriete Springsteen nummer?’ Want zo werkt het niet met The Boss. Ik luister niet graag naar zijn nummers in de studio-uitvoering, ze komen pas tot leven als hij ermee de wereld in trekt. Het gaat niet om het nummer, zoals het op de plaat stond. Het gaat om precies die ene uitvoering op die ene dag in dat ene stadion. My City of Ruins is op de plaat een draak met een vreselijk orgeltje, maar toen hij het live speelde in de Seeger Sessions uitvoering in Milaan in 2006 daalde de hemel even neer op aarde. Een leven zonder live heeft geen zin Bruce is het bewijs dat een leven zonder live geen zin heeft. Dat mensen elkaars energie nodig hebben om magie te laten ontstaan. Dat we niet achter schermpjes kunnen leven en onszelf ook niet wijs moeten maken dat het wel zo is. Zoom en Facetime zijn protheses, kunstarmen die je niet om iemand heen kunt slaan. Ze leveren een digitaal surrogaat voor zien en horen, maar niet voor het belangrijkste zintuig dat levende wezens hebben: voelen. ’Ik voel me vitaler dan ooit, maar we moeten binnen blijven,’ zegt de 71-jarige baas vrijdag in de krant. ’Zodra we weer mogen gaan spelen, reken dan maar op een explosie van minimaal drie uur op het podium.’ In een tijd waarin oud het synoniem voor kwetsbaar is geworden klinkt me dat als muziek in de oren. Zijn nieuwe album Letter to You nam hij op zoals hij normaal gesproken op het podium staat met de E Street Band: gewoon BAM! in een keer spelen alsof je leven ervan af hangt. Misschien komt dit album dan eindelijk een beetje in de buurt van een concert. Ik verheug me op een weekend vol Springsteen. In tijden van crisis kan alleen muziek ons redden. ’We learned more from a three-minute record than we ever learned in school,’ doceert de baas op een oud nummer dat ik altijd draai op mijn verjaardag, vanwege de zin: I’m ready to grow young again. Hoe fijn zou dat zijn, als je niet alleen oud maar ook jong kon worden. Het lijf minder stram en de geest minder zuur. Het geheugen nog niet volgepropt met pijnlijke levenslessen. Eigenlijk zou je verjaardag een jaarlijkse reset moeten zijn waarbij je kinderlijke onbevangenheid wordt teruggezet. Het zelfvertrouwen van een kind Een schone lei, daarna kan je weer nieuwe ervaringen opdoen die niet vergiftigd worden door wat je al vond. Met het ontwapenende zelfvertrouwen van een kind dat nog niet de 120.000 afwijzingen over zich heen heeft gekregen die ieder mens moest incasseren tegen de tijd dat hij volwassen werd. Als we allemaal morgen weer jong zouden zijn met een gewiste harde schijf, hoe zouden we de wereld dan inrichten? Zouden we bang zijn, als we niet allemaal die enge film hadden gezien over dat enge virus? Zouden we mondkapjes verplichten ook al hadden ze geen zin? Zouden we hoofden afhakken van iemand die een tekening liet zien? No retreat baby, no surrender! zingt Bruce. Zouden we dat durven? Als we jong waren?