Brussel, blijf van papadag af

Verkiezingen alom in Europa. In Frankrijk, Groot-Brittannië en in Duitsland. Van grote betekenis voor die landen en hun bevolkingen zelf én voor Europa, dus ook voor ons land. In Frankrijk won zondag jongstleden Emmanuel Macron de presidentsverkiezingen. Volgens verwachting. Voor een groot deel omdat de meeste Fransen zijn rivaal, Marine Le Pen, afwezen voor dit ambt. In Groot-Brittannië wisten de conservatieven de regionale en gemeentelijke verkiezingen te winnen. Een mooie opsteker voor primeminister May straks bij de strijd om de samenstelling van het Lagerhuis. En in Duitsland won de partij van kanselier Merkel, tot verrassing van velen, de verkiezingen voor een aantal deelstaten. Voor de nieuwe president van Frankrijk worden het spannende tijden. „We gaan een nieuw tijdperk in, een tijdperk van hoop en vertrouwen.” Ik help het hem hopen. Over een maand worden er in zijn land parlementsverkiezingen gehouden. In de Assemblée heeft Macron een meerderheid nodig om zijn plannen te realiseren. Die tekent zich nu nog niet af. Onzekerheid alom. In de eerste plaats is het een enorm karwei die meerderheid te vinden. Lopen er politici van gematigd links en rechts naar Macrons beweging over? Oud-premier Valls meldde zich aan, maar kreeg hardhandig te horen niet welkom te zijn. Hoe kan Macron verder met de gevestigde partijen tot zaken komen? En met hoeveel Kamerleden komt Marine Le Pen de Assemblée binnen? Door het Franse kiesstelsel heeft zij tot nu toe maar heel weinig parlementsleden. Dat zou wel eens drastisch kunnen veranderen. Haar kiezers (ruim 34 procent van alle kiezers stemde zondag op Le Pen!) kunnen in juni zorgen voor een aanzienlijke groep in het Franse parlement. Een groep die zich scherp tegen de nieuwe regering zal keren. Het wordt dus een gigantische inspanning voor Macron om zijn ingrijpende pakket van veranderingen te realiseren. Versoepeling van de vastgeroeste arbeidsmarkt, liberaliseringen, 60 miljard aan bezuinigingen, verlaging van de werkloosheidsuitkeringen, zo’n 120.000 ambtenarenposten schrappen. Dat zal leiden tot spanningen in het parlement en forse acties daarbuiten. En ontwrichtend actievoeren kunnen de Fransen. Moet Macron dus bewijzen dat hij zijn program kan realiseren en zo de hem door de Franse kiezers gegeven stem waarmaken, de Britse primeminister May is heel wat stappen verder. In haar land zijn volgende maand verkiezingen voor het Lagerhuis. De voortekenen wijzen op een grote overwinning voor de Conservatieven en dus steun voor Theresa Mays beleid. Bij de plaatselijke verkiezingen in Wales, Schotland en delen van Engeland boekten de Conservatieven een grote overwinning. UKIP, de aanstichter van de Brexit, werd weggevaagd. De Liberaal-Democraten, die vóór het blijven van de Britten in de Europese Unie zijn, wisten nauwelijks iets te winnen. Labour leed een grote nederlaag. Verloor tal van zetels, ook in de altijd rode graafschappen en zelfs in Glasgow. Als die tendens zich in juni voortzet, kan May vanuit een positie van kracht en met de steun van een meerderheid in het Britse parlement de onderhandelingen met Brussel aangaan. De Europese top van 29 april ging met een hamerslag - alsof het iets onbelangrijks was - akkoord met de notitie van de Europese Commissie over de Brexit. Geen inhoudelijke discussie binnen de kring van regeringsleiders. Een verhulde poging eensgezindheid uit te stralen. Lijn van mijn verhaal was en is dat Brussel zich onredelijk, rancuneus en vijandig tegenover de Britten gaat opstellen. Onze Europese Commissie heeft het intussen toch al druk. Gaat zich nu ook met het zware onderwerp van de papadagen bezig houden. Wat is dat voor onzinnige bemoeizucht? De vicevoorzitter van de Europese Commissie, onze landgenoot Timmermans, legde het uit: „vaders moeten meer kansen krijgen vader te zijn.” Nog een argument: „meer kansen moeten bieden werk en gezin te combineren en te zorgen voor zieke familieleden.” Met dat laatste is niets mis, maar het is wel gezocht: dan moeten die familieleden net ziek zijn als papa en mama een kind krijgen. Een kleine vraag tussendoor. Het was toch juist Frans Timmermans die binnen Europa de taak had gekregen de Europese regelgeving op te schonen en te verminderen? Uitbreiding van het vaderschapsverlof is nu in ons land politiek aan de orde. De Nederlandse politiek wil zelf bepalen hoe dat vaderschapsverlof eruit gaat zien. Misschien nemen kabinetsonderhandelingen daarom ook nogal wat tijd. Alle begrip daarvoor! Het is dom van Timmermans en van Europa ermee te komen. Hoe verzint Brussel zoiets. Dat Europa hiervan moet afblijven, vinden heel veel Nederlanders. Dat blijkt uit tal van ingezonden stukken. Moet de werknemer die geen kinderen heeft de boel weer opvangen; je zal maar werkgever zijn; waarom kan een kersverse vader niet gewoon een week vakantie opnemen om bij zijn kind en vrouw te zijn? Zomaar een week thuis en mijn vrouw was blij dat ik weer ging werken, meldt een vader van vier kinderen. Daarnaast is de EC bezig met nutteloos heen en weer reizen, het cacaogehalte van chocola, de kromming van de bananen, de rondvaarten in Amsterdam. Dat stond allemaal in De Telegraaf. Zou Timmermans die krant van wakker Nederland ook lezen?

Brussel, blijf van papadag af

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

’Regering-Rutte IV smijt met geld’

’Wie nu jong is, gaat staatsschuld betalen’

’Je eeuwige geklaag heet al snel depressie’

’Ontboezemingen zijn een welkome trend’