FNV richt pijlen op verkeerde schietschijf

De nieuwe FNV-voorman, Han Busker, liet vorige week weer van zich horen en opnieuw ging het over de in zijn ogen ’doorgeslagen flexibilisering’ in ons land. Anderhalve maand geleden richtte Busker zijn pijlen nog op de ’ongewenste zzp’ers’ en wilde hij het ’mes zetten in hun fiscale voordelen’. Nu waren de werkgevers aan de beurt. Busker wil dat werkgevers meer mensen in vaste dienst gaan nemen en als de werkgevers niet naar hem luisteren, dan dreigt hij met harde acties en ’als het moet met een vol Museumplein’. Stoer hoor, Busker. En wie betaalt de financiële schade van deze stakingen? Juist ja, de werkgevers. Busker begrijpt niet waarom werkgevers hun werknemers geen vaste contracten meer aanbieden. Maar als ik de FNV een handreiking mag doen; pijlen schieten is prima, maar richt ze dan wel op de goede schietschijf. De zzp’ers en werkgevers kunnen namelijk niets aan deze situatie doen of veranderen, al zouden ze willen. Wat Nederland wél zou veranderen, is het opheffen van de twee jaar verplichte loondoorbetaling bij ziekte door werkgevers. Dus laat dat je schietschijf zijn. Het zou oneindig veel vaste contracten opleveren en bovendien zou FNV daarmee een mooie brug slaan tussen werkgevers, werknemers en de vakbonden in Nederland. Busker begrijpt niet waarom werkgevers niet meer vaste contracten bieden. Ik begrijp best dat hij dat nog niet helemaal begrijpt, hij heeft zelf namelijk nog nooit in het bedrijfsleven gewerkt. Maar laat ik de situatie even vanuit de positie van de werkgever uitleggen. Kijk, als werkgever neem je financiële risico’s, maar die risico’s moet je wel calculeren en zoveel mogelijk beperken, anders ga je failliet en daar heeft niemand wat aan. De twee jaar verplichte loondoorbetaling bij ziekte zijn een enorm risico voor een werkgever en de belangrijkste reden om geen mensen meer in vaste dienst aan te nemen. Voor de salariskosten tijdens ziekte kun je je nog verzekeren, maar de frustratie en verkwisting van tijd en energie, die je als werkgever tijdens die twee jaar loondoorbetaling moet ondergaan, is te veel gevraagd. Veel te veel gevraagd. Natuurlijk is het prachtig dat we in Nederland een mooi vangnet hebben voor mensen die ziek zijn, maar waarom moet de werkgever daar alleen voor opdraaien? Er zijn mensen die écht ziek zijn, maar er zitten helaas ook veel schijnzieken tussen. Vrijwel iedere werkgever heeft ervaring met werknemers in vaste dienst die voor ieder wissewasje maanden thuis blijven, een burn-out of niet-traceerbare ziekte faken, met als uiteindelijk doel om het meer dan twee jaar te kunnen rekken zodat ze een arbeidsongeschiktheidsuitkering krijgen. Uit onderzoek tijdens UWV-herkeuringen blijkt ook dat het merendeel van de arbeidsongeschikten meer kan werken dan ze zeggen en dat in ruim 20% van de gevallen de ’arbeidsongeschikten’ zelfs prima fulltime aan de slag kunnen. Tijdens de ziekte van zijn werknemer ondergaat de werkgever een twee jaar durende marteling. Hij moet tal van frustrerende gesprekken voeren met de werknemer en instanties en is vele duizenden euro’s kwijt aan verplichte integratierapporten. Ondertussen krijg je als werkgever de ene na de andere gast van het UWV, arbodienst of re-integratiebureautje op bezoek die jouw kostbare tijd verdoet. Wat kun jij eraan doen dat jouw werknemer gewond is geraakt bij het bungeejumpen? Maar nee, de integratie-adviseur legt sowieso de schuld bij jou: ’Uw werkneemster zegt dat u haar onvoldoende heeft opgevangen tijdens haar scheiding. Herkent u zich hierin?’ Of deze: ’U heeft te veel druk gelegd op uw werknemer waardoor hij nu met de consequenties van zijn alcoholisme moet leven’. Tuurlijk, alles is de schuld van de werkgever. Als de twee jaar voorbij zijn, moet je je portemonnee trekken om de ’opgebouwde’ vakantiedagen over de afgelopen twee jaar aan de werknemer te betalen. Ondertussen heeft de werknemer ook een advocaat in de arm heeft genomen om een riante beëindigingsvergoeding voor hem te onderhandelen. Werkgevers die deze martelgang een paar keer hebben meegemaakt, nemen níémand meer in vaste dienst. Logisch. Er zitten namelijk grenzen aan het masochisme van ondernemers. In ons buurland België hoeft de werkgever maar vier weken salaris door te betalen bij ziekte en in Duitsland maar zes weken. In Nederland zijn we er onterecht van overtuigd dat hoe lastiger we de regels voor werkgevers maken, hoe minder werknemers arbeidsongeschikt zullen worden. Onzin, want onze buurlanden België en Duitsland hebben twee tot drie keer minder arbeidsongeschikten dan in ons land. Stel dat we de twee jaar doorbetaling bij ziekte in ons land zouden vervangen door bijvoorbeeld één maand doorbetaling als werkgever. De rest neemt de overheid op zich. De werkgever hoeft zich er niet meer voor te verzekeren en verliest geen geld en energie meer, dus niets let hem meer om mensen in vaste dienst aan te nemen. Ik ben ervan overtuigd dat zonder de verplichte twee jaar loondoorbetaling bij ziekte, een paar honderdduizend werklozen en zzp’ers een vaste baan aangeboden krijgen. De overheid betaalt meer ziektekosten, maar bespaart fortuinen op controles, herkeuringen en uitkeringen. Dus Busker, kies deze schietschijf om je pijlen op te richten en ik garandeer je een mooiere wereld én een mooie toekomst voor de FNV.