Gezonde scepsis wordt onderdrukt

Kortgeleden kreeg ik een bericht van een lezeres die een column van mij op haar Facebookpagina had geplaatst. Echter, mijn column was volgens de richtlijnen van Facebook zo omstreden dat niemand dit bericht op haar pagina mocht lezen; de column werd, zoals dat heet, ge-shadowbanned. De column ging over oversterfte. Ik vroeg me daarin af waarom onze overheden niet als de donder oversterfte onderzochten, en of de overheidse weifelingen verband hielden met de angst dat er een relatie was tussen vaccins en oversterfte. Dit kon niet door de beugel, volgens de censors van Facebook. De farmaceutische industrie is erin geslaagd, met steun van overheden en veel media, om gezonde scepsis over haar producten en methoden te onderdrukken. Nog niet zo lang geleden werd die industrie door de pers met argwaan gevolgd. Alom in de media werd verondersteld dat de financiële belangen te vaak de overhand kregen bij het lanceren van nieuwe geneesmiddelen; de voorbeelden daarvan zijn legio. Door de aard van de farmaceutische industrie speelt een niet doorontwikkeld of te weinig getest product per definitie met de levens van proefpersonen en patiënten. Dus mag je maximale zorgvuldigheid verwachten, in de industrie en in de toezichtsorganen van overheden. Ziekenhuisopnames Terugkijkend is er iets mafs gebeurd: in zeer korte tijd werd het vanaf februari 2020 onmogelijk om iets anders te uiten over vaccins dan wat de World Health Organization en de overheden in de meeste landen als waarheid verkondigden, en de meeste media volgden. De vaccins zouden besmettingen voorkomen en ziekenhuisopnames dramatisch reduceren. Ik weet niet of Facebook opnieuw gaat ingrijpen nu ik het volgende beweer: dat was niet waar. Momenteel is het niet anders: er liggen in ziekenhuizen in meerderheid mensen die veelvuldig met het vaccin zijn ingespoten, en ook al ben je vijf keer geïnjecteerd, besmettingen worden door de vaccins niet voorkomen. Ik beweer niet dat te kwader trouw is gehandeld, maar dat er andere belangen dan alleen die van de volksgezondheid speelden, lijkt me inmiddels duidelijk. Veel data van de vaccins worden ons nog steeds onthouden. De deal die Ursula von der Leyen, die zich president van de Europese Commissie mag noemen, met Pfizer maakte, is nog altijd in nevelen gehuld. Wat wel duidelijk is, is dat Pfizer, de producent van het meest gebruikte vaccin, vorig jaar meer dan 21 miljard dollar aan de viruspaniek heeft verdiend. Zoals bij dit soort bedrijven vaak het geval is, heeft Pfizer via een Nederlandse holding een handige belastingconstructie opgezet, waardoor de belastingdruk minimaal is en de winst kolossaal hoog. Bij Pfizer werken zonder twijfel integere mensen, maar de geldzucht die door het virus ontsnapte, kan tot nare morele en ethische kwesties leiden: mag je zoveel geld verdienen aan zoveel angst? Ik heb daar mijn twijfels over. In veel media ontstond een soort razernij tegen afwijkende meningen. Je mocht niet zeggen dat mondkapjes en lockdowns zinloze maatregelen waren. Politici en ambtenaren werden geëerd als goede herders die daadkrachtig de bevolking onder controle hielden tot de bevrijdende medicijnen konden worden ingevlogen. Er waren andere stemmen: al eind maart 2020 las ik bij Amerikaanse en Britse wetenschappers dat het opsluiten van de gehele bevolking een maatregel was die niet door medische feiten werd onderbouwd; in de ogen van sommige media werd ik daarmee een wappie, en werd van het beschaafde gezelschap van talkshows uitgesloten. Je moest deel uitmaken van de consensus, en wie die overschreed, werd op sociale en sommige traditionele media verafschuwd. We moeten ons nu afvragen: verliep de ontwikkeling van het virus niet volgens een natuurlijke cyclus van enkele jaren, waarin de besmetting toe- en de hevigheid afnam? Wat was eigenlijk de bijdrage van de vaccins aan het bedwingen van het virus en zijn varianten? Het RIVM kwam vorige week met het triomfantelijke bericht dat de vaccins meer dan tachtigduizend doden hadden voorkomen. Op zijn website wordt door Maurice de Hond uitgelegd (hij had al in een vroeg stadium gelijk over de wijze waarop het virus zich verspreidde, namelijk via de lucht in besloten ruimtes) dat de rekensom van het RIVM niet deugt. Uitsluiting De afkeer bij bepaalde media en politici van lastige-vragen-stellers is een verschijnsel dat in de hele westerse wereld de afgelopen jaren nogal opvallend is opgetreden. Er moet consensus heersen. Ten aanzien van virussen, het klimaat, genders, energie, stikstof, ofwel kwesties die volgens politieke en mediale leiders geen kritische blikken behoeven omdat de wetenschap of de vorming van postmoderne meningen ’voltooid’ is. Dus zwijgen velen, want praten leidt tot gedoe, en uiteindelijk tot uitsluiting, zoals veel wetenschappers hebben meegemaakt. Dwarsige, zeikerige, venijnige, cynische vragen vormen het kloppende hart van een open samenleving. Wat doet Robbert Dijkgraaf, de minister van OCW, om Facebook en andere media van benepen censuur te weerhouden? Terecht wil hij wetenschappers tegen bedreigingen beschermen, maar wat te doen met dissidenten die hun stem niet meer kunnen laten klinken omdat ze door sommige traditionele en nieuwe media worden buitengesloten?

Gezonde scepsis wordt onderdrukt

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Het moreel kompas van rapmanagers is stuk

Nu ingrijpen om nieuwe bankencrisis te smoren

’We zullen moeten leren leven met personeelstekort’

’Verdubbel salarissen politici en ambtsdragers’