Probleem van een kind is: je hébt niet zoveel te willen

Niet dus. Ja, een enkel, verwaarloosbaar kreetje hoorde ik. In de verte, anoniem, op platforms als Twitter en Facebook, zoiets als: „Hallo?! Het is míjn kind, ík moet het opvoeden, ja!?” Maar verder? Vooral instemming met de bezwaren van het kroost. „Ook kinderen hebben recht op hun privacy.” Dat soort redeneringen. Ik heb het over de reacties op een reportage in het Journaal en een verhaal op NOS.nl, vorige week aan het Nederlandse volk gegund, over het feit dat veel schoolkinderen problemen hebben met het feit dat hun ouders zich bijvoorbeeld via de Magister-app bijna real-time op de hoogte kunnen stellen van wat de leerkrachten aangaande hun functioneren noteren. Niet alleen hun cijfers kunnen er worden opgezocht, ook informatie over hun sociaal-emotionele ontwikkeling, zoals dat heet, staat paps en mams ter beschikking, terwijl de spijbelavontuurtjes evenmin onopgemerkt blijven. Diepe verslagenheid onder de geportretteerde pubers uiteraard: „Je wilt niet dat je ouders alles weten.” Kijk, dat kan ik mij nog voorstellen. Natúúrlijk wil je niet dat je ouders alles weten. Maar het probleem is: je hebt niet zoveel te willen. Je bent nog een kind. Je staat onder ouderlijk toezicht. Je wordt nog altijd door je vader en moeder opgevoed (oké, er zijn ook talloze andere varianten tegenwoordig, maar je weet vast wel wat ik bedoel). Zij zijn verantwoordelijk voor jou, betalen zich ook scheel voor je en hebben daarom elk moment van de dag het recht om te weten wat jij uitvreet. Op je privacy kun je je na je opleiding nog zeventig jaar beroepen. Niet alles wat de digitale wereld ons oplevert, is van waarde, maar deze apps zijn dus een geweldige vondst. Je ouders kunnen nu veel sneller, al dan niet via je docent, actie ondernemen wanneer iets fout dreigt te gaan (en je de hemel in prijzen wanneer je iets goed doet, voeg ik daaraan toe). En daar is helemaal niets op tegen. Toch, vaders en moeders van Nederland? Maar nee hoor, de meerderheid knikte braaf met hun protesterende nageslacht mee. Verontwaardiging zelfs bij de Kinderombudsman, wie anders: „Om los te komen van je ouders en op je eigen benen te leren staan, is het belangrijk dat niet alles wat je doet door je ouders wordt gecontroleerd.” Boosheid ook bij D66, waar anders: „Ouders hoeven niet via een app te zien dat zoonlief een keer te laat op school was. Misschien stond-ie nog even te zoenen in de fietsenstalling.” Aldus Kamerlid Paul van Meenen. En ik dacht: als het straks definitief fout gaat met dit land, ligt dat niet aan de kinderen van nu, maar aan hun opvoeders.