De mythe van de ’weke’ generatie

Er lijkt al een decennium geen week voorbij te gaan zonder dat er stukken of columns verschijnen over de verdorven generatie die dit land naar de vernieling helpt. Dat gaat dan vooral over mijn generatie, de millennials. De afgelopen tijd is daar Gen Z bij gekomen, de generatie onder mij, de twintigers van nu. Wij – leden van deze twee generaties – zijn niet weerbaar. We zijn lui en kunnen niet tegen een stootje. Als onze relaties stranden, belanden we bij de crisisdienst. We denken dat we heel speciaal zijn. Als er op werk iets van ons wordt gevraagd, gaan we meteen huilen en melden ons ziek met een burn-out. Je vraagt je af hoe we elke dag zebrapaden weten over te steken als je het allemaal leest. Of hoe we überhaupt de dertig hebben weten te halen zonder in een inrichting te belanden. Camper De oogst van vorige week: een boze brief, die moest doorgaan voor een column, in de Quote: ’Millennials zitten liever in een camper in Portugal dan dat zij iets bijdragen aan de maatschappij’, was de kop. De schrijver van dit stuk (zelf Generatie Nix) had namelijk in een krant gelezen over een verwend millennialstel dat geen zin had om te werken en voortaan met een camper door Europa wil trekken. Overduidelijk bewijs dat we als maatschappij aan de afgrond staan. De schuld: millennials, dat is werkschuw tuig. Dat het hele programma Ik vertrek al seizoenen lang teert op de generaties Nix en babyboomers die precies hetzelfde willen doen, wordt voor het gemak buiten beschouwing gelaten. Deze kritiek over ’luiheid’ en ’niet werken’ komt ironisch genoeg van generaties waarvan de vrouwelijke helft decennialang niet of nauwelijks heeft gewerkt. Ook van diegenen die hebben gestudeerd op kosten van de Staat. Maar liever werden, met alle kansen van de wereld, dertig jaar geleden de piepers op tijd klaargezet voor manlief, zodat hij langer kon doorwerken en tot op de dag van vandaag veel tijd heeft om kranten vol te schrijven over luie generaties onder hem die ’niks bijdragen’. Grote mond Stuk twee in mijn eigen krant afgelopen weekend: over polarisatie in de collegezalen. Verschillende analisten lieten daar hun licht schijnen op ’een nieuwe generatie’ in de studentenbanken die een grote mond heeft tegen docenten en zich bezighoudt met radicaal progressief gedachtegoed. Volgens de politicoloog in het stuk komt het door ’opgroeien met polarisatie in de samenleving’, met mensen als ’Sylvana Simons en Thierry Baudet’. Maar waarom doen we constant bij dit soort zaken alsof het een modern fenomeen is? Alsof polarisatie in de collegezaal iets nieuws is en mensen in de jaren 70 elkaar niet op ideologisch gebied naar het leven stonden op universiteiten. En alsof een goede docent ze niet simpelweg van repliek kan dienen, in plaats van te klagen in de media erover. Socrates schreef in de vijfde eeuw voor Christus al dat die nieuwe generatie „geen manieren heeft” en hun „leraren tiranniseert”. Klagen over ’de jeugd’ is zo oud als de weg naar Rome. Ik zie om me heen voornamelijk brave studentjes die hun punten halen en zo snel mogelijk gaan werken omdat ze hopen dat ze misschien ooit een huis kunnen kopen in een vinexwijk en een vast contract kunnen krijgen. Iets dat decennialang vanzelfsprekend was voor elke generatie, behalve die van nu. Karikatuur Er zijn een paar plekken in de media waar millenials volop mogen schrijven over hun luxeproblemen met avocado’s en haverlattes. Het probleem daarmee: die mensen zijn allerminst representatief voor een hele generatie. De karikatuur die daaruit volgt is grappig en verleidelijk, maar met de feitelijk situatie heeft het weinig te maken. Daarbij is alles perceptie uiteindelijk: sla een gemiddelde 19e eeuwse Franse roman open en elke door een vrouw afgewezen man wil zichzelf verdrinken in de Seine. Destijds was je dan simpelweg een hopeloze romanticus. Nu word je als je met hetzelfde gevoel voor drama met een scheermes voor de deur van de crisisdienst ligt, door een blik populaire Vlaamse psychiaters á la Damiaan Denys in de media bestempeld als een ’niet-weerbare snowflake’. Het valt volgens mij best mee met die ’weke’ generatie die overal wordt beschreven. De meeste millennials dealen in stilte met de vele crises van deze tijd (financieel, woon, klimaat) en hebben de klappen daarvan, ruim geincasseerd. Ook hebben ze het simpele feit - dat meermaals is aangetoond in onderzoeken - dat ze het slechter krijgen en hebben dan vorige generaties, lang en breed geaccepteerd. Zo’n verzameling weekdieren zijn ze dus blijkbaar niet.

De mythe van de ’weke’ generatie

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

’Eerst de lessen uit het verleden leren’

’Ermee stoppen is capituleren’

Kennisuittocht vraagt nieuw regionaal beleid

Wegkijken bij gevolgen eigen keuzes is mode