China lijkt maling aan ons te hebben

Eerst mag Desi Bouterse triomfantelijk over de rode loper van China paraderen. De Chinese machthebbers trommelden zelfs een erewacht op om Desi Bouterse welkom te heten. Het feestelijk onthaal vond al plaats vóór de veroordeling van Bouterse in eigen land voor de Decembermoorden. Het was China kennelijk ontgaan dat president Bouterse in Nederland nog een celstraf van elf jaar tegoed heeft vanwege drugshandel. Wisten de Chinezen dat echt niet of interesseert het ze niet? Het staatsbezoek door Bouterse aan China was al geruime tijd bekend. Suriname charterde zelfs een vliegtuig bij een Turkse maatschappij. Ik vraag me af of ons ministerie van Buitenlandse Zaken in dit geval de Chinezen vooraf fijntjes een seintje geeft, dat ze een president op bezoek krijgen aan wie nogal wat ’vuiltjes’ kleven. China geldt ook voor Nederland als een bevriend land en heeft er – zo zou je verwachten – geen belang bij ons land tegen het hoofd te stoten. Dat gebeurt natuurlijk wel als je een staatsvijand van Nederland op een dergelijke manier onthaalt. Of maakt het de Chinezen echt niets uit wat Nederland ervan vindt? Pijnlijk Dat kan natuurlijk ook. Dat maakt het staatsbezoek van Bouterse aan China helemaal pijnlijk. Kennelijk hecht China meer aan een goede relatie met Suriname dan met Nederland. Nog interessanter is wat er gebeurde toen Bouterse tijdens het staatsbezoek in zijn eigen land werd veroordeeld wegens de Decembermoorden. Het leek de Chinezen allemaal niet te deren. Dezelfde erewacht stond klaar om Bouterse uit te luiden en naar de vliegtuigtrap te leiden. De veroordeelde meervoudig moordenaar mocht met opgeheven hoofd China verlaten. Dat was in feite nog pijnlijker dan de terugkeer van Bouterse in Suriname. De top van Bouterses politieke partij had een paar honderd leden opgetrommeld om de president op het vliegveld te verwelkomen. Daardoor kreeg de aankomst van Bouterse iets heldhaftigs. De zwijgende meerderheid in Suriname zag het ongetwijfeld tandenknarsend aan. Anders dan in andere Zuid-Amerikaanse landen, als Bolivia, Venezuela of Colombia, durft het Surinaamse volk niet op te staan tegen een leider die moorden liet plegen en drugs verhandelde. Zo krijgt inderdaad ieder volk de leiders die het verdient. Noodplan Hetzelfde geldt natuurlijk voor het Nederlandse volk. We klagen steen en been over onveiligheid en criminaliteit. Toch slikken we gelaten als onze overheid met maatregelen komt die het toch al magere veiligheidsbeleid nog verder uithollen. Vorige week presenteerde de bestuursdriehoek van Amsterdam een noodpakket om het tekort aan politiepersoneel op te vangen. Bureaus sluiten, rechercheteams verdwijnen en onderzoeken gaan op de plank. Er zijn kennelijk weinig mensen die zich realiseren wat dit betekent voor de politiezorg in de hoofdstad, want er is amper protest. Het lijkt erop dat iedereen het wel best vindt. Reacties op mijn column kwamen vooral uit de politiewereld, waar men de ontwikkelingen wel met angst en beven volgt. Het kan niet anders dan dat de maatregelen binnenkort ook voor andere steden en regio’s gelden. Het noodplan in Amsterdam heeft namelijk niets met de moord op advocaat Derk Wiersum te maken. Dat werd in de brief aan de gemeenteraad wel gesuggereerd. De politie krijgt de dienstroosters al veel langer niet meer rond. Wijkagenten komen niet meer aan hun eigenlijke werk toe want ze moeten meedraaien in de noodhulp. Jonge agenten in de noodhulp worden uitgewoond. Ze draaien de zwaarste onregelmatige diensten en merken als eerste de gevolgen van het ziekteverzuim van 15 à 25 procent. De politieorganisatie is dusdanig verouderd dat een kwart van de werknemers boven de 55 jaar is en dus geen nachtdiensten meer draait. Paniekvoetbal Het noodplan van Amsterdam komt voort uit paniekvoetbal. Er gaan enorme bedragen naar de politie (5,6 miljard) en het aantal politiemedewerkers was nog nooit zo hoog (51.000 fte’s). Heel veel taken zijn al afgestoten aan toezichthouders en particuliere beveiligingsdiensten. De tekorten ontstaan vooral omdat de politieorganisatie veel te bureaucratisch is en heel veel medewerkers hun dagen achter een bureau slijten. De Nationale Politie is een kind met een waterhoofd. Van de eenenvijftigduizend politiemensen, lopen er hooguit achttienduizend in uniform op straat. Dát is het ware probleem. Intussen laten we ons op de mouw spelden dat het tekort te maken heeft met de moord op een advocaat en andere liquidatieonderzoeken. Wie dat gelooft en klakkeloos accepteert dat de politiezorg om die reden de komende jaren alleen maar nog minder wordt, heeft geen recht van klagen meer. Ieder volk krijgt de leiders maar dus ook de politiezorg die het verdient. Reacties of tips? Mail naar: jvdheuvel@telegraaf.nl