Asielbeleid moet nodig op de schop

Vierhonderdduizend vacatures, smekende werkgevers en niemand die aan de slag wil. Niemand van de vele honderdduizenden mensen in ons land die kúnnen werken, is kennelijk bereid om op te staan uit de luie stoel die bijstand heet. Omdat onze economie wel door moet draaien, wil de EU dit jaar haar deuren openzetten voor arbeidsmigranten van buiten de EU, bijvoorbeeld uit Afrikaanse landen. Het zal hun gemakkelijker worden gemaakt om bij ons te werken én wat de EU betreft mogen ze, als ze hun baan verliezen, ook best een tijdje werkloos zijn in ons land. Ziet u het voor zich? Het schrikbeeld is natuurlijk dat ze als arbeider hier komen, maar na een tijdje eindigen in diezelfde luie stoel in een sociale huurwoning, volop profiterend van ons sociale systeem waarvan de kosten uiteindelijk door steeds minder belastingbetalende Nederlanders opgehoest moeten worden. Ik vraag me al een tijdje af of onze politiek nog wel een goede visie op het asielbeleid heeft. En dan bedoel ik een visie die toekomstbestendig is en past bij de huidige tijd en onze samenleving. Vorige week zondag keek ik naar WNL op zondag, waar onder anderen VVD-Kamerlid Ruben Brekelmans en tech-ondernemer Ali Niknam te gast waren. Ali Niknam is op jonge leeftijd met zijn ouders uit Iran gevlucht en is inmiddels de oprichter van internetbank Bunq. Ouderwetse denkbeelden Gaandeweg het programma ontspon zich een interessante discussie tussen beiden. Ali Niknam is een voorstander van het openstellen van onze grenzen voor arbeidsmigranten vanwege het schrijnende tekort aan mensen en verwijt de politiek dat zij er ouderwetse denkbeelden op nahouden. Ruben Brekelmans aan de andere kant, had alleen maar bezwaren. „Hoe gaan we die mensen integreren?” En: „Waar gaan die mensen wonen?” Ali Niknam antwoordde: „Als jij 10.000 mensen naar Nederland kunt halen, dan kan ik een groepje ondernemers bij elkaar brengen die huizen voor hen bouwt.” Ruben Brekelmans reageerde vervolgens door te zeggen dat er ook nog 13.000 asielzoekers in onze asielzoekerscentra zitten die ook allemaal een woning nodig hebben, en Ali Niknam antwoordde: „Als die 13.000 mórgen aan de slag mogen, dan doe ik dat.” En daar zit precies de crux: die 13.000 asielzoekers waar Brekelmans het over heeft, kunnen morgen namelijk helemaal niet aan de slag, want wij hebben regels bedacht die dat in de weg staan. Asielzoekers zitten in ellenlange procedures en ondertussen laten wij ze jarenlang wennen aan lanterfanten en gratis geld, terwijl ze zich misschien dood vervelen en liever werken. Verblijfsvergunning Pas als een asielzoeker zes maanden of langer in de asielzoekersprocedure zit en een verblijfsvergunning heeft gekregen, mag hij een maximaal 24 weken per jaar gaan werken. Wie heeft die 24 weken bedacht? Welke werkgever wil iemand voor 24 weken? Ondertussen laten wij werkwillige asielzoekers alvast wennen aan 28 weken nietsdoen. Als een asielzoeker vervolgens na vijf jaar het inburgeringsexamen heeft gehaald, wordt de tijdelijke verblijfsvergunning vrijwel automatisch omgezet in een permanente verblijfsvergunning en mag hij de rest van zijn leven in ons land blijven, ongeacht of hij of zij werkt, ongeacht of hij of zij belasting betaalt, ongeacht of hij of zij zich aanpast aan onze samenleving of fikse overtredingen heeft begaan. Geen enkele prikkel om te gaan werken, met als gevolg dat van alle asielmigranten die sinds 2015 in ons land zijn aangekomen slechts 17 procent betaald werk schijnt te hebben. Ik vind het een bewijs dat ons asielbeleid niet functioneert, niet meer houdbaar is en zo snel mogelijk vervangen moet worden door een beter systeem. Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk moeten wij het vluchtelingenverdrag van Genève uit 1951 respecteren, maar we zijn als Nederland wel héél belabberd in de uitvoering ervan. Ellenlange procedures, talloze beroepsmogelijkheden bij een negatief oordeel, nodeloos tijdrekkende advocaten en automatisch afgegeven permanente verblijfsvergunningen als je hier vijf jaar woont. Nieuwe aanpak Laten we de uitvoering van ons asielbeleid eens helemaal op de schop nemen. Stel dat we in een nieuwe aanpak geen onderscheid meer maken tussen asielzoekers en laaggeschoolde arbeidsmigranten. We noemen beiden gewoon nieuwkomers en behandelen iedere nieuwkomer, ongeacht of hij in ons land blijft of niet, gelijk. We maken een nieuw systeem waarbij iedereen die binnenkomt een verblijfsvergunning krijgt voor maximaal twee jaar en meteen mag werken. Na die twee jaar beoordelen we diegene aan de hand van een puntensysteem: spreekt wel/geen Nederlands, heeft wel/niet gewerkt en belasting afgedragen, kan wel/niet omgaan met onze normen en waarden en is wel/niet in aanraking geweest met de politie. Pas als de score goed is, komt hij of zij in aanmerking voor een nieuwe verblijfsvergunning van weer twee jaar. Geen permanente verblijfsvergunningen meer en geen wennen aan luilekkerland. Wij zijn Nederland, een fijn en integer land, maar met een sociaal stelsel dat piept en kraakt onder ons huidige lamlendige asielbeleid. Hoog tijd om dat te veranderen.

Asielbeleid moet nodig op de schop

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

’Toeslagenaffaire zet overheid op scherp’

’Onze rechtsstaat is toe aan renovatie’

’Kan er nog iemand de rechtsstaat verdedigen?’

’PFAS-aanpak Brussel is te laat en onvoldoende’