Hamsteroorlog

Ik zit op een bankje voor de Appie en als ik rookte, zou ik nu een laatste sigaret opsteken. De Appie is nog dicht. De zon piept bleekjes door de wolken heen. Het is verraderlijk stil op het Mosveld. Maar niet voor lang. Op de golven van de wind hoor ik onheilspellend geratel in de verte. Het geratel van winkelkarretjes en boodschappentrolleys. Weldra zal de horde het plein overspoelen. Een winkelkarretje heb ik niet. Dat zal me alleen maar vertragen. Ik doe alles meteen in de Big Shopper, dat scheelt tijd. Ach, die dappere glimlach van mijn lief, toen ze bij de voordeur stond en de tas in mijn handen drukte. Ze lachte door haar tranen heen. Gisterenavond namen we de tactiek door. Zij had op een groot vel papier een blauwdruk van de winkelindeling geschetst. Uit haar hoofd. Ze had een groot kruis gezet in het midden van pad zes en tikte erop met haar potlood. „Iedereen gaat het eerst voor het toiletpapier”, zei ze. „Dus doe dat niet. Meteen rennen naar de penne, de pesto en de bonen, hier, aan je linkerhand in pad vier.” „En dan hup, door naar de basmatirijst, de tomaten in blik, de tomatenpuree, de soep in zak en de bouillonblokjes”, knikte ik. „Pad drie.” „Wat als ze geen basmatirijst hebben? Alleen maar zilvervlies?”, vroeg ik. Ze keek me aan. Haar ogen flitsten. „Jongen! Wat maakt het uit!” Beschaamd staarde ik naar de blauwdruk. Met haar kon je een hamsteroorlog winnen. Met mij als voetsoldaat was dat nog maar afwachten. Daarna komt de moeilijkste manoeuvre. De oversteek naar pad zeven. Het afbakbrood. De bedoeling is dat ik van pad drie naar pad zeven ren, maar dan wel via pad zes, waar het afrolbare wc-goud ligt. Snel kijken of de vechtende meute bij het toiletpapier door natuurlijke selectie al wat is uitgedund. Zo ja, en er ligt nog een pak Zacht & Sterk, dan kan ik dat misschien meegrissen. Pure winst. Zo nee, meteen door naar het afbakbrood. Dan wordt het thuis tjebokken, want er staan op de wc nog maar twee rollen toiletpapier op de toiletpapierstok. Of hoe zo’n ding ook mag heten. Paracetamol hoefde niet, hadden we besloten. „We hebben nog drie pakjes. En we zijn geen ordinaire hamsteraars hè?”, zei ze. „Wil je ook wijn?”, had ik haar gevraagd. „Als laatste, want dat wordt niet gehamsterd. En alleen als het nog veilig is.” Ach. De schat… Ik zit op het bankje voor de Appie en ik wil een sigaret. Het is bijna acht uur. De meute verdringt zich voor de deuren. Ik wacht af. Achteraan. Volgens plan. Rennen naar de penne, rennen naar de penne, echoot het in mijn hoofd. Het is zover. Ik moet gaan. De horde brult. En al ben ik geen ordinaire hamsteraar; ik brul mee. Dag lief dagboek. Dag lieve allemaal. „HAMSTERÉÉÉÉÉN!!!”