Uitslag Stelling: ’Wees eerlijk over de prijs’

Fabrikanten stellen dat duurdere energie, duurdere grondstoffen en hogere lonen hen nopen tot prijsstijgingen en dat ze die door minder product te leveren wat willen dempen. Dat is echt onzin, vindt bijna 90% van de deelnemers. „Fabrikanten en ook supermarkten profiteren schaamteloos van de crises die we hebben gehad en nog hebben”, zegt er een. Een enkeling snapt het fenomeen wel: „De kosten in de productieketen stijgen ook. Vakkenvullers willen ook een goed loon. Het is kiezen tussen krimpflatie of inflatie, beide doen pijn.” De meeste stemmers zijn echter boos. „Een walgelijk verdienmodel”, noemt een van hen het. „Wees gewoon eerlijk over je prijzen”, vindt een ander.

Krimpflatie is geen vage kreet: maar liefst 87% van de deelnemers zegt zelf ook in de supermarkt te hebben gemerkt dat de verpakkingen ’stiekem’ kleiner zijn geworden, vooral bij limonade, borrelnootjes en koekjes. Het is ook geen nieuw fenomeen, signaleert een stemmer: „Dit is altijd al zo geweest. Wereldprijs van cacao gaat omhoog: reep wordt lichter, prijs blijft gelijk. Heel gebruikelijke methode.”

Kan zijn, maar de klant is er niet blij mee. „Linksom of rechtsom: dit is misleiding. En dat is nooit goed.” Twee derde van de stemmers is vanwege dit fenomeen wel eens overgestapt op andere merken: „Het is op de lange termijn niet slim. Ik koop nu een ander merk limonade.”

Slechts enkele stellingdeelnemers tillen niet zo zwaar aan krimpflatie, maar wijzen op de eigen verantwoordelijkheid van de klant. „Wat een overtrokken gedoe, zeg. Als fabrikanten verpakkingen willen aanpassen, zijn ze daar vrij in hoe ze dit doen. Het is aan de consument om selectief te winkelen. Ik koop wat ik nodig heb als het kan altijd in de aanbieding. ” Een ander zegt: „Opletten wat je koopt. Zeuren is zinloos.”

Een ’gewone’ prijsverhoging’ is wel eerlijker zegt driekwart van de deelnemers: „Toen ik het voor het eerst opmerkte, voelde ik me bedrogen. Maak een product liever duurder, in plaats te denken dat de consument het niet doorheeft.” Kleinere verpakkingen zijn bovendien lastig: „Neem bijvoorbeeld recepten”, zegt er een. „Die reppen van 500 gram bloem, maar er zit nu 400 gram in een pak. Dan ben ik ineens gedwongen er twee te kopen. Dat is pas duur!”

Niet alle trucjes zijn bij iedereen bekend. ’Verbeterd recept’ als aanleiding om verpakkingen maar te verkleinen, kent nog niet iedereen. Pas ook op bij actieverpakkingen, raadt een stemmer aan: „Bij die verpakkingen zijn ook vaak de hoeveelheden minder.”

Ook de supermarkten worden aangewezen als schuldigen aan de krimpflatie. „Grote fabrikanten kunnen in tijden van sterke inflatie best af met minder marge. Hetzelfde geldt voor de supermarkten. Samen bepalen zij deze idiote prijzen”, zegt een deelnemer. „Zolang dit niet verboden is, kunnen wij er weinig aan doen”, denkt een stemmer. Daar ligt een taak voor de overheid, zegt een ander: „Als er meer verpakkingen nodig zijn voor dezelfde hoeveelheid, is dat toch ook gewoon slecht voor het milieu? Waarom wordt het dan niet verboden?”