Onheilspellend gevoel bij optreden imam Salam

Religieuze voorgangers dwingen bij mij meestal een natuurlijk respect af. Het zijn mensen die doorgaans bedachtzaamheid, kalmte en vriendelijkheid uitstralen. Maar meneer Salam helpt mij snel uit de droom. Hij weigert te gaan staan bij het afleggen van de eed. Het is niet verplicht, maar decorum toont respect. Niet zozeer voor de Kamerleden die het verhoor afnemen, maar voor het instituut van de volksvertegenwoordiging, onze democratie. Het verhoor loopt uit op een ordinaire ruzie met de commissie. De imam toont - met opgeheven vinger - geen enkel respect voor de Kamerleden. Die hebben volgens hem lopen liegen. Het verhoor was een ’schertsvertoning’. En een ’poppenkast’, vindt de man die om zijn kledingkeuze echt vooraan had gestaan bij de audities voor de rol van Jan Klaassen. Aan de andere kant van de zaal zie ik de commissieleden die het verhoor vandaag niet afnemen. Onder hen Tunahan Kuzu van Denk. Eerder op de dag hoorden we dat er in de alFitrah-moskee een stemadvies voor Denk werd gegeven. Terwijl zijn collega-verhoorders alle zeilen moeten bijzetten bij het verhoor van de imam, glimlacht Kuzu minzaam, zoals alleen hij dat kan. Maar ik kijk ook naar Gert-Jan Segers van de ChristenUnie, als fractieleider van een regeringspartij het meest prominente lid van de commissie. De streng-gelovige christen Segers hoort de imam zeggen dat er maar één God is - Allah - en dat moslimkinderen ontmoedigd moeten worden Sinterklaas en Kerstmis te vieren omdat het christelijke feesten zijn. Segers’ partij profileerde zich de afgelopen jaren op het niet openen van Lelystad Airport en maakte vorige week theater over een handelsverdrag. Zijn kabinet lijkt alleen nog maar bezig met stikstof. Intussen hoort hij experts verklaren dat de alFitrah-moskee anderhalf miljoen euro uit Koeweit ontving en dat er veertien uur per week onvrije Koranles wordt gegeven aan 'heel veel en heel jonge kinderen’. En dat de jongere generatie moskeebezoekers een stuk orthodoxer opgroeit dan de oudere. Op de tribune zit een groepje jonge fans van de imam, bijna allemaal westers gekleed. Ze lachen met Salam mee als hij de commissie voor schut probeert te zetten. Wanneer een meisje elders op de tribune zachtjes klapt als de Kamerleden de imam van repliek dienen, geeft één van hen haar een vernietigende blik. Zo ziet minachting en haat er uit. Als ik de zaal verlaat, galmt er een liedje door mijn hoofd van de Manic Street Preachers: If you tolerate this, your children will be next. Een onheilspellend gevoel blijft achter.