’Met Turkije als vriend geen vijand meer nodig’

„Turkije heeft de daad bij het woord gevoegd. Na eerdere waarschuwingen heeft het land twee IS-vrouwen en hun kinderen teruggestuurd naar Nederland, ondanks pogingen van Nederland om dit te voorkomen. Een zeer verontrustende situatie. Niet alleen omdat we plotseling geconfronteerd worden met veiligheidsrisico’s op ons grondgebied dankzij een NAVO-bondgenoot, maar ook omdat dit een symptoom is van een veel groter probleem. De vraag is namelijk: in hoeverre kunnen we nog rekenen op Turkije als bondgenoot in NAVO-verband? Een bondgenoot die Russische raketten aanschaft en ongecoördineerd een militaire inval uitvoert in Noord-Syrië. Met zulke vrienden heeft de NAVO geen vijanden meer nodig. Vraagtekens Het is daarom terecht dat, dankzij dit specifieke gedrag van een NAVO-lid, de Franse president Emmanuel Macron eerder vraagtekens heeft gezet bij de huidige staat van het samenwerkingsverband. De achilleshiel van de Europese Unie werd tijdens de Amerikaanse terugtrekking en de daaropvolgende Turkse inval in Noord-Syrië pijnlijk blootgelegd. Zonder de immense Amerikaanse militaire kracht, laat de EU het bij verbale veroordelingen en een gedeeltelijk wapenembargo richting Turkije. Bepaald geen vuist op tafel. Waarom kiest de EU niet voor een krachtiger antwoord? Het antwoord is simpel: Europa heeft de militaire capaciteiten niet om harde woorden en een stevig buitenlandbeleid kracht bij te zetten op het wereldtoneel. Er rest ons niks anders dan de soft power die wij ons sinds de val de Muur hebben kunnen veroorloven. Maar nu niet meer. Hakken in het zand De acties van Turkije laten zien dat Europa met het grootste handelsblok in de wereld misschien wel een belangrijke economische stem heeft, maar de status van wereldmacht bij lange na niet waar kan maken. Door onze afhankelijkheid van sterke militaire actoren zoals de VS of Turkije kraakt ons buitenland- en veiligheidsbeleid. Een onacceptabele situatie. Het is daarom bittere noodzaak dat we inzetten op verdere Europese samenwerking op defensiegebied. Vreemd genoeg ontstaat in ons land vaak paniek als je spreekt over verdere Europese defensiesamenwerking. Men gaat meteen met de hakken in het zand omdat er angst bestaat dat uiteindelijk anderen bepalen waar onze eigen militairen naartoe worden uitgezonden. Maar is die angst terecht? In de NAVO bepaalt Nederland ook zelf of ze aan een missie meedoet. Deze bevoegdheid hoort en blijft in de Tweede Kamer. Maar is het efficiënt om bijvoorbeeld negentien soorten voertuigen voor de gemechaniseerde infanterie in de EU te hebben? Hier is veel winst uit samenwerking te behalen. Door onze Europese militaire capaciteiten uit te breiden verkleinen wij onze geostrategische afhankelijkheid zodat Europa haar eigen veiligheid kan garanderen en haar buitenlandbeleid echt kracht kan bijzetten. Dus is het allereerst van belang dat wij zelf de broek ophouden en onze uitgaven aan defensie - volgens afspraak - verhogen naar twee van het bruto binnenlands product. Ook moeten we de militaire samenwerking verder intensiveren en onze eigen defensiemarkt verder versterken en ontwikkelen, anders lekken investeringen in onze innovatie en kennis weg naar het buitenland. Zo kunnen wij wereldwijd een vuist maken én tegelijkertijd de NAVO beter aanvullen. De tijd van het rentenieren op ons ‘veiligheidsdividend’ is allang vervlogen en dat brengt mij tot de volgende vraag, ook aan Nederland: wat is onze veiligheid ons waard? Malik Azmani is Europarlementariër en fractievoorzitter VVD in het Europees Parlement.