We moeten geestelijk afstand nemen van Brussel

Een nutteloos, energie slurpend circus. Brussel heeft daarmee op het terrein van klimaat nul geloofwaardigheid, maar is te wereldvreemd om dat door te hebben. Met de tweede dienstauto naar de derde bijslaap, peperduur, en men vindt het niet gek. In die wereldvreemde bubbel is nu een komisch conflict ontstaan. Er is, zo meldt de site Politico, door de Franse president Macron een plan bedacht om een Europese conferentie te laten organiseren over de toekomst van Europa, waarbij ook het onderwerp van verdragswijziging geen taboe is. Dan weet je: dat wordt niet een verdragswijziging om Europa wat losser te maken, zodat men minder vanuit Brussel de lakens gaat uitdelen. Nee, dat wordt een gelegenheid om nu eens stevig een stap te zetten richting Europese eenwording. Iedereen is het erover eens: Europa als institutie is stuck in the middle, vlees noch vis. Het is geen federale staat, daarvoor ontbreekt de centrale macht, maar het is ook geen samenwerking van autonome landen, want daarvoor heeft men ongemerkt teveel bevoegdheden bij elkaar gescharreld in Brussel. Transferunie ingerommeld Neem de Europese munt: ooit aan de burger verkocht als ’handig, hoef je op vakantie geen geld te wisselen’, blijkt het een open verbinding te hebben geschapen tussen de economieën van de zuidelijke en de noordelijke lidstaten, die ertoe leidt dat wij nu miljarden stoppen in fondsen waarvan, blijkens een recent artikel in het Financieele Dagblad, de Italianen nu de belasting voor de middeninkomens verlagen (betaald door middeninkomens hier). Dus we zijn (in strijd met het verdrag) nu al een transferunie ingerommeld. Ondertussen wordt er in Brussel politiekje gespeeld. Er mocht vorige keer gestemd worden voor de leider van Europa, de Spitzenkandidaat. Dat won Manfred Weber, maar die is het toen toch niet geworden, en van de Spitzenkandidaat hebben we nooit meer gehoord. Ursula von der Leyen, nooit gekozen, voorzitter van een Commissie die strikt genomen een door de regeringsleiders benoemde ambtelijke organisatie is, houdt een ’state of the union’, net zoals ze die in het federale Amerika hebben, net alsof ze president is. Europa vast in het midden. Klaas Knot zei laatst dat de euro op deze manier niet houdbaar is: we moeten óf van Europa één land maken, en het taboe op overdracht van geld van de ene lidstaat naar de andere loslaten, en dan natuurlijk een politieke regering van Europa hebben, en een vlag en een volkslied, dan wel de euro zal als project mislukken. Guy Verhofstadt Nu komt het mooie stuk! Er is, zo meldt Politico, inmiddels in de Brusselse bubbel een reuze gevecht ontstaan over wie de voorzitter zou moeten worden van de conferentie die bepaalt welke afslag Europa moet nemen. En je verzint het niet: het gevecht gaat over de persoon Guy Verhofstadt! Ongetwijfeld een bekwame man, Guy Verhofstadt, zeer bekwaam, maar bij uitstek symbool voor de compleet doorgedraafde zeloten die van Europa één land willen maken. Er wordt bloedserieus vastgehouden aan diens kandidatuur, terwijl de Raad van Europa (de regeringsleiders, de mensen die wel door echte verkiezingen aan de macht zijn gekomen in hun land) al bezwaar aantekende en met alternatieve namen kwam. Hoe kom je er op om iemand, die zulke over de top tirades heeft gehouden over de Europese eenwording, voorzitter te maken van een bijeenkomst die daar onafhankelijk over zou moeten adviseren? Je leeft in een compleet afgesloten bubbel als je niet in de gaten hebt dat deze persoon op iedereen die niet 100% federalist is werkt als een rode lap op een stier. Ik ben een enorme internationalist, zoals iedereen in de wetenschap. Voetnoot hierbij: op ons vakgebied, het biomedische dna-onderzoek, is het Mekka in de wereld de driehoek Cambridge, Oxford en Londen, dus precies de buren die voor Guy Verhofstadt en zijn Eurozeloten zijn weggevlucht uit de Unie. Brexit had nooit mogen gebeuren, en zonder het federalistische gedram van Verhofstadt was het nooit zover gekomen. Zonder euro Een vorm van een samenwerkend Europa is nuttig en nodig, maar Knot stelt dat de muntunie alleen verder kan als we van Europa één land maken, en dat willen de burgers van Nederland niet, en die van Italië overigens ook niet. Dus we moeten ons in Nederland gaan voorbereiden op opt-outs, bijvoorbeeld ons voegen bij EU-landen zonder euro (zoals Zweden, Denemarken en Polen). Voor dat proces van losmaken is het goed als we geestelijke afstand nemen van de Brusselse centralisten: even tanden op elkaar en doorzetten. Deze week sprak de SP zich duidelijk uit, daarmee komt een Kamermeerderheid in zicht. De bocht moet worden genomen, mensen over de streep getrokken. Dat gaat het vlotste als Guy Verhofstadt het symbool is. Dus alle steun voor Verhofstadt als voorzitter van de conferentie!