Fakeverhalen over Trump en Poetin

De Columbia Journalism Review is een publicatie van een van de meest prestigieuze journalistenopleidingen in de wereld. Daarin staat nu een diepgravend artikel van Jeff Gersh, voormalig topjournalist van de New York Times. Onder de kop ’De pers tegen de president’ schrijft Gersh over de historische confrontatie tussen de media en Donald Trump. De kern is ’Russiagate’, ofwel de nepverhalen over Trumps ’samenspanning’ met president Poetin. Voor zijn artikel sprak Gersh met Trump. Gersh schrijft: ’Hij (Trump) maakte duidelijk dat hij in de eerste weken van 2017, nadat hij had gehoopt dat hij het zou ’vinden’ met de pers, overstelpt werd door een golf van Rusland-verhalen.’ Trump: „Ik besefte dat ik twee banen had. De eerste was om het land te besturen, en de tweede was overleven. Ik moest overleven: de verhalen waren ongelooflijk fake.’ Over Russiagate sprak Gersh ook met Bob Woodward, de beroemde Watergate-reporter: „Hij (Woodward) dacht dat kijkers en lezers ’bedrogen’ waren. Hij raadde redacties aan om ’de pijnlijke weg van introspectie’ te bewandelen.” De fakeverhalen over Trump en Poetin leidden tot een enorme terugval van vertrouwen van de Amerikaanse burger in de media: uit een onderzoek van 2022 van Reuters bleek dat nog maar 26 procent van de Amerikaanse bevolking geloof hecht aan de media. Karaktermoord De eerste geruchten over de verrader Trump ontstonden uit het bij elkaar verzonnen Steele Dossier. De media zochten een verklaring voor de nederlaag van Hillary Clinton, en in plaats van onderzoek te doen naar de redenen waarom Trump ’middle America’ had gewonnen, richtten de media zich op het plegen van karaktermoord. De sleutel ligt bij Poetin, zo verzonnen de ontwerpers van het Dossier. In hoeveel uitzendingen van het NOS Journaal, RTL Nieuws en Nieuwsuur, in hoeveel talkshows, kwamen nieuwe ’bombshell’-verhalen over Trumps komende ondergang aan de orde? Het is het grootse fakenieuwsverhaal in de geschiedenis. Vlak voor de verkiezingen van 2020 werd Russiagate uitgebreid met de ’laptop from hell’ van Joe Bidens zoon Hunter. Die was hij vergeten op te halen bij een computerreparatiezaak. Op de laptop had Hunter zijn leven vastgelegd. Hoeren, drugsfeesten, alles kwam langs. Ook correspondentie over, ook voor zijn vader, corrumperende deals met Russische, Chinese en Oekraïense bedrijven stond op de laptop. De meeste media deden alsof de laptop niet bestond. Facebook en Twitter blokkeerden berichten, en in een openbare brief beschreven tientallen voormalige chefs van de CIA en andere inlichtingendiensten de laptop als een misleidingsoperatie van de Russen. Ultieme kwaad Hier betreft het schandaal het omgekeerde: de laptop was authentiek, zoals media als de Washington Post sinds kort bekennen. Maar de inlichtingenchefs – die wisten dat de laptop door geen Rus was aangeraakt – waren bereid het Amerikaanse volk te misleiden en daarbij Poetin opnieuw op te voeren als het ultieme kwaad achter Trump. Dit kon Poetin niet hebben verrast. Vanuit zijn perspectief was het Westen sinds 1991, na de val van de Sovjet-Unie, bezig de unieke positie van Rusland te ondermijnen. En Oekraïne was daarin de spil. Want met Oekraïne is Rusland een wereldmacht, zonder Oekraïne is Rusland een regionale macht. Poetin had westerse leiders keer op keer verteld dat er voor Rusland een rode lijn liep bij Oekraïne. Poetin beweerde dat na de ineenstorting van de Sovjet-Unie Rusland van westerse mogendheden de garantie had gekregen dat de NAVO niet naar het oosten zou uitbreiden, dit in ruil voor aanvaarding van de hereniging van Duitsland. Er zijn historische aanwijzingen die aannemelijk maken dat die afspraken zijn gemaakt. Volgens Poetin had het Westen zich niet aan die afspraken gehouden. Knarsetandend had hij aanvaard dat voormalige Warschaupactlanden zich aansloten bij de NAVO. Maar een lidmaatschap van de Oekraïne was onaanvaardbaar. In 2014 zag het Kremlin de omtrekken van een westers complot toen Amerikaanse en Europese functionarissen opdoken bij de betogingen in o.a. Kiev. Deze functionarissen moedigden de demonstranten aan vast te houden aan de afwijzing van de verkiezingsuitslag. Poetin zag dat het Westen zich ook openlijk begon te mengen in de binnenlandse aangelegenheden van Oekraïne. En hij begon zich op te maken voor een confrontatie. Dat deed de NAVO ook: Oekraïense eenheden werden in het Westen getraind en voorbereid op een mogelijke confrontatie met Rusland. Almachtige heerser Die ontwikkelingen rond en in Oekraïne begonnen steeds meer samen te vallen met het Russiagate-spel rond Donald Trump, waarin Vladimir Poetin een hoofdrol kreeg. Alleen een doortrapte, almachtige heerser als Poetin was bij machte een Amerikaanse presidentskandidaat te manipuleren, aldus Amerikaanse media en overheidsfunctionarissen. Poetin, voor zover hij dat al niet was sinds de inname van de Krim, werd de duivel die de Amerikaanse verkiezingen had doen ontaarden in chaos. Met de zege van Trump in 2016 had Poetin Amerika opgescheept met een ontregelende tegenstander van het politieke establishment, zo verkondigden de Amerikaanse elites. Ze wisten dat dat niet klopte, maar het bedrog trof doel: de verachtelijke Trump werd in één adem genoemd met Poetin. (Volgende week deel 2)

Fakeverhalen over Trump en Poetin

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

’Verdubbel salarissen politici en ambtsdragers’

’Eerst de lessen uit het verleden leren’

’Ermee stoppen is capituleren’

Kennisuittocht vraagt nieuw regionaal beleid