Afgelopen zaterdag werkte ik voor het eerst op de COVID-afdeling. Dit is de afdeling waar enkel positief geteste patiënten naartoe gebracht worden, die niet op de intensive care (IC) liggen. Eenmaal thuis heb ik eerst een tijdje voor mij uit gestaard. Ik ben niet snel van slag en als ik dat ben, zie je dat niet snel aan mij. Maar gisteren vroeg mijn huisgenoot: ‘Gaat het wel?’.

Ik had gewerkt op een soort hermetisch afgesloten afdeling waar je alleen naar binnen mag met een isolatiejas en handschoenen aan, een mondkapje en een bril op. Patiënten ontvangen geen bezoek, want dat is niet toegestaan. Het contact met de buitenwereld bestaat uit een tv en, als zij die hebben, een telefoon. Op de tv zien zij enkel zorgwekkend nieuws: meer besmettingen, meer doden en mensenmassa’s die, ondanks de maatregelen, nog steeds richting strand en park vertrekken. Patiënten horen het continue slechte nieuws en zitten om een klankbord verlegen. Het enige dat zij hebben, is angst en eenzaamheid.

Het menselijk contact dat zij hebben, bestaat uit gesprekken met artsen en verpleegkundigen, die je geen hand schudden en hun gehoest en geadem vermijden. Patiënten spreken hun zorgen van angst en onzekerheid uit. Waar zij op een vriendelijke, simpele lach en een positief antwoord hopen, krijgen zij te horen dat ze een bocht gaan nemen, niet wetend waarheen. Bocht 1 is herstel en na de bocht huist onzekerheid. Patiënten hebben geen zuurstof meer nodig, maar zijn mogelijk nog besmettelijk en moeten zich thuis zien te redden. Bocht 2 is achteruitgang en na deze bocht huizen angst, beademd worden op de IC en/of de dood.

Wat zeg je tegen patiënten als ze je vragen of het goed komt, wanneer ze aangeven dat ze bang zijn om dood te gaan? Of waarom mensen zich niet aan de anderhalve meter afstand houden? Daar had ik gisteren geen passend antwoord op. Het leverde mij de vraag ‘Gaat het wel?’ op, ik heb er wakker van gelegen, ik heb er zelfs over gedroomd. Vandaag voel ik nog steeds onrust en moet ik mijzelf ertoe zetten om te eten. Wetende dat mijn patiënten niks dan bovengenoemde hebben en zien dat (nu nog) gezonde mensen zich niks van de adviezen lijken aan te trekken, vreet aan mij. Ik raak er geagiteerd door. Waarom klapte iedereen eigenlijk afgelopen dinsdag voor zorgverleners als zij niet bereid zijn besmetting tegen te gaan? Moet het eerst écht fout gaan of moeten zij eerst zien wat het met mensen doet voor zij tot actie over gaan?

Jacob Groen