Daar sta je dan, te luisteren naar een speech die dwars door je hart snijdt

Ze worden herdacht, met de onthulling van een monument in een park in Oss. Mensen stromen rijendik toe. Ze hebben bloemen mee. Zonnebloemen, of kleine boeketjes. Burgemeester Wobine Buijs spreekt. Ze vertelt over Fleur en Chris, die omkwamen toen de felgekleurde elektrische bolderwagen waarin zij zaten gegrepen werd door een trein. Het ongeluk is een trauma. Op die 20 september 2018 had elke ouder in Nederland een knoop in de maag. Deelde maar eens een extra knuffel uit na de schooldag. Maar voor een paar gezinnen in Oss kon dat niet meer. De vader van Dana en Liva, twee meisjes die de fatale klap niet overleefden, moest die ondraaglijke pijn verdragen. Een jaar later, in het herfstzonnetje, vertelde hij tegenover honderden Ossenaren, hoe dat was. Hoe vreselijk veel zeer het nog altijd deed dat Dana en Liva nooit meer in hun bedje zouden slapen. En daar sta je dan, met je microfoon. Te luisteren naar een speech die dwars door je hart snijdt. Als journalist word je geacht een vorm van afstand te bewaren. Het gaat niet om jouw emoties, niet om jouw tranen. Wij zijn de stem van degenen die iets is overkomen. Precies dat ervoer collega Chris Ververs vorig jaar, toen hij verslag deed in Oss. Deadlines halen, mensen spreken. Maar zelfs het geklingel van spoorbomen kwam bij hem binnen. En eenmaal ’s avonds thuis zat hij verslagen te kijken naar de beelden op tv. Ik herken het. Het overkomt elke journalist. Af en toe stuit je op een onderwerp dat je zo enorm aangrijpt. Ik heb zelf ook wel eens even zitten snikken in een hotelkamer. Daar mag het. Je doet het liever niet live, of als de deadline nog voor je ligt. Ook in Oss moet ik nog schrijven over hoe een vader vertelt over de rode krullen van Liva, over stoere Dana. Meisjes die naar school gingen en nooit aankwamen. Uiteraard krijg ik maar een flard mee van het verdriet dat deze man en zijn gezin verscheurt. Toch moet ik de emotie wegslikken. Meermaals. Breek een paar keer bijna. Negeer de muziek die klinkt. Ik moet verdomme ook zo nog de burgemeester interviewen. Groot houden! Eerst werken! Maar om me heen vloeit het verdriet. Over de wangen van een meisje in het publiek biggelen tranen. Anderen vegen hun waterlanders weg. Schouders hoog, hoofd een beetje gebogen. Achter me hoor ik gesnif. Ook een persmedewerkster van de gemeente Oss houdt het niet droog. Op de parkeerplaats luister ik nogmaals naar die speech om mijn stuk te tikken. En slik dit keer het brok in mijn keel niet weg. Laat maar even. Nu mag het.