Daar scoor je mee in bepaalde kringen

En dat terwijl ik nog high was. Nog helemaal begeistert van het evenement waarvan ik de avond tevoren getuige was geweest, hemelsbreed slechts 357 kilometer verderop, maar toch in een andere wereld, waar ze links rijden en schuimloos bier drinken en een Brexit willen. En waar Van Morrison optrad in het Roundhouse. Daar was ik bij, in dat schitterende theater in de Londense wijk Camden. Zoals altijd maakte Van the Man, behalve met zijn muziek, geen enkel contact met zijn publiek. Hij kwam op, werkte anderhalf uur lang al zingend en blazend zijn repertoire af en vertrok weer, zonder ook maar een woord te zeggen. Zijn band mocht het concert afmaken, maar het maakte mij niks uit. Een ruim vijftig jaar oude droom was in vervulling gegaan en werd pas twintig uur later, toen ik allang weer thuis voor de buis zat, verstoord. Jazeker, ik had de wedstrijd die aan die merkwaardige prijsuitreiking vooraf ging aanschouwd. Maar eerlijk gezegd hoorde ik, zelfs bij alle knappe reddingen van Sari van Veenendaal, ook nog steeds, in de verte, de liederen die Van Morrison zong: Have I Told You Lately (maar dan in een nieuw, bluesy up-tempo jasje), Loneley Avenue, Gloria, Star Of The County Down, etcetera. Ik neuriede weer mee en intussen werden de Leeuwinnen weggespeeld. Ze creëerden geen enkele kans, terwijl de VS wel acht goals had kunnen maken. Het was, zoals zoveel finales, een slechte wedstrijd, maar ik ontwaakte zoals gezegd pas echt uit mijn droom - en dan ook heel ruw - op het moment dat de wel heel zelfvoldane Megan Rapinoe ineens met de trofee voor de beste speelster van het WK voor vrouwen op het erepodium stond. „Dit slaat nergens op!” riep ik tegen de kwelbuis. Er was slechts één speelster die voor die prijs in aanmerking kwam: Rose Lavelle, de snelle en behendige maakster van de tweede goal. Rapinoe had weinig te vertellen bij Desiree van Lunteren, haar penalty was slecht ingeschoten, ze werd gewisseld en ook in de voorafgaande wedstrijden behoorde zij bepaald niet tot de uitblinksters. Hoe kon dit nou? Wacht es even... Zou het iets te maken hebben met het feit dat zij, niet alleen als aanvoerder van het team maar ook als militante voorvechtster van lhbt-rechten, reeds ver voorafgaand aan de finale had verklaard dat zij níet door Donald Trump op het Witte Huis ontvangen wenste te worden, met alle rumoer van dien? O ja, natuurlijk. Daar scoor je mee, in bepaalde kringen. Zelfs als wordt tegengeworpen dat je dan misschien ook maar beter niet je land kunt vertegenwoordigen, hetgeen pas echt een statement zou zijn geweest. Hé, daar hoor ik Van the Man weer. ”Have I told you lately that I love you?” Dat kan niet over Megan gaan.