Aan de lijn, die ploerten! Voor eeuwig!

Ik neem ze allemaal terug, die grapjes. Trouw is inderdaad ’misschien wel de beste krant van Nederland’. De krant heeft immers de rechtswetenschappers Arie Trouwborst en Han Somsen van de Universiteit Tilburg aan het woord gelaten. Zij mochten onverbloemd pleiten voor het snoeihard aanpakken van de loslopende huiskat. Het taboe eindelijk doorbroken! Het is een plaag, dames en heren. Ondanks dat de Europese Vogel- en Habitatrichtlijn de lidstaten verplicht bepaalde soorten en hun leefgebieden te beschermen, worden jaarlijks liefst 140 miljoen dieren door Nederlandse katten gedood. „Een kat toezichtloos laten rondlopen, is feitelijk al verboden”, aldus Trouw. „Een kat kan vogels bovendien stress bezorgen.” Katten deugen niet, geloof me nou maar. Katten zijn valse, louter door haat gedreven kolerelijers, die niet alleen vogels, maar ook honden stress bezorgen, en daarmee baasjes zoals ik. Het typeert de armzaligheid van de Nederlandse literatuur dat zoveel gerenommeerde schrijvers desondanks zo vaak hun liefde voor hun poezen hebben uitgesproken: Hermans, Reve, Wolkers, noem maar op. Campert schreef zelfs in totale vertedering een boek dat Dagboek van een poes heette. Terwijl we het hier dus gewoon over meedogenloze roofmoordenaars hebben. Dat ik nog met mijn huidige wederhelft ben getrouwd, mag een wonder heten. Op slinkse, typisch vrouwelijke wijze verleidde zij mij ooit akkoord te gaan met haar wens een kat als tweede huisdier te nemen. Vervolgens noemde zij hem Joli-Coeur, naar het aapje uit Alleen op de wereld. Ja echt: Joli-Coeur. Die poes was in twee dingen zeer bedreven: 1. middels hufterig getreiter de dood van mijn toenmalige hond bespoedigen, 2. dagenlang verdwijnen. In het laatste geval moest ik ’s avonds laat steevast naar hem zoeken, bij ons in de straat, luidkeels zijn naam roepend, terwijl de buren nieuwsgierig door de kieren van hun gordijnen gluurden. „Joli-Coeur! Joli-Coeur! Waar ben je nou?” Een raadsel dat ze de GGD nooit hebben gebeld. Waar-ie trouwens ook goed in was: muizen vangen. Veldmuizen vooral, die hij voortdurend uitdagend voor mijn voeten wierp wanneer ik in de tuin aan het werk was. Eentje leefde nog, herinner ik mij maar al te goed. Hij was zo zwaar gewond dat ik mij gedwongen voelde hem uit zijn lijden te verlossen. En dat lukte mij niet, met mijn spade, terwijl hij hulpeloos in het gras lag te spartelen. Althans: niet meteen. Eerst hakte ik zijn linkervoorpootje eraf, daarna zijn rechterachterpootje en toen pas zijn kop, waarna hij ten langen leste de geest gaf. Het bezorgde mij een trauma, dat ik nog altijd niet heb verwerkt. Lang leve Europa! Aan de lijn, die ploerten! Voor eeuwig opsluiten! Ik verzeker u dat ik mede namens Bavink spreek, misschien wel de beste hond van Nederland.