Argumentloos, maar dat maakt niet uit

Hoe het intussen met de MeToo-beweging gaat? Nou, ze zijn nog steeds lekker op dreef. Vraag het maar aan Ian Buruma. Wie?!? Misschien behoeft die naam in dit ordinaire krantenhoekje, waar anders alleen maar plaats is voor plat vermaak, inderdaad enige toelichting. Ian Buruma, de inmiddels 66-jarige zoon van een Engelse vrouw en een Nederlandse man, is een erudiete sinoloog, japanoloog en publicist. Hij kreeg al eens de Erasmusprijs (2008) en verwierf vorig jaar het hoofdredacteurschap van de New York Review of Books, een prestigieus blad dat in Nederland vooral wordt gewaardeerd door het VPRO-smaldeel dat van Baron von Münchhausen geleerd denkt te hebben hoe je jezelf uit het moeras van de middelmatigheid aan de eigen haren omhoog kunt trekken. Zichzelf hoog boven ons wanend, slaat deze elite tut-tut-tut roepend gade hoe wij ons vermaken met Geer & Goor. Ineens blijkt Ian als hoofdredacteur te zijn opgestapt. En waarom? De dames pruimen hem niet meer. Wat heeft Ian Buruma op zijn geweten? Hij maakte in zijn blad ruimte vrij voor een essay van de Canadese radiomaker Jian Ghomeshi, die in 2016 een reeks aanklachten wegens seksueel wangedrag aan zijn broek kreeg, vervolgens op de sociale media dusdanig door de MeToo-beweging werd zwartgemaakt dat hij zijn baan en status kwijtraakte, maar uiteindelijk door de rechter werd vrijgesproken. Werd hij dus gerehabiliteerd? Nee, eens schuldig is altijd schuldig voor clubs als die van MeToo, voor Buruma reden om Ghomeshi uitleg in zijn blad te gunnen. En toen werd Ian Buruma zelf verketterd. „Buruma is toondoof.” „Hij staat op een pathologische afstand van de textuur van de tijd.” Dat soort kreten, stuk voor stuk, serieus, door toonaangevende dames in toonaangevende bladen geslaakt, totaal argumentloos, maar dat maakt niet uit in die kringen. En toen gooide men er ook nog even glashard het chantagemiddel van de advertentieboycot tegenaan, waarna Ian Buruma de eer aan zichzelf hield. „Het heeft iets ironisch: als hoofdredacteur van The New York Review of Books maakte ik een themanummer over #MeToo-daders die niet door justitie maar wel door sociale media zijn veroordeeld. En nu sta ik zelf aan de schandpaal”, aldus Buruma in een reactie in Vrij Nederland. De MeToo-beweging is dus nog lang niet dood, al vraag ik mij wel af of er binnen deze sekte, waaraan nota bene vaak op de universiteiten richting wordt gegeven(!), nu echt helemaal niemand is die zich afvraagt hoe eng deze ontwikkeling is geworden, hoeveel sharia-kenmerken dit gedrag bijvoorbeeld vertoont, hoe schandelijk het is om een gerechtelijke uitspraak ondergeschikt te verklaren aan het eigen (voor)oordeel, et cetera. Wat het VPRO-smaldeel ervan vindt? Dat hebben we nog niet mogen vernemen. Kom er dus maar in, Geer en Goor.

Argumentloos, maar dat maakt niet uit

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

’Hoe goed uitbreiding is, is politieke vraag’

’Gokken ontmoedigen, niet aanprijzen’

’En weer een taak erbij voor het onderwijs’

’Gezond eten hoort bij een veilige omgeving’