Migratiestroom door het Marrakesh-pact

Voor de duidelijkheid: het woord compact is niets anders dan pact, en dat is een overeenkomst. Dit pact, wat onze premier en zijn knechten ook moge beweren, is een overeenkomst. En het is bindend – dat zal ik zo meteen uitleggen. Het Marrakesh-pact wil migratie, in welke vorm dan ook, aan bepaalde regels binden. Dat zou mooi zijn als het onderscheid tussen legale en illegale migratie in dit pact niet zou zijn opgeheven. Maar dat doet het pact wel. Het maakt van migreren een universeel grondrecht, en geeft migranten, ongeacht hun legale status, allerlei rechten. De regio’s worden niet met name genoemd, maar het is duidelijk waarop dit pact doelt: op migratie naar Europa en op migratie naar de VS. De brandhaarden zijn de Middellandse Zee en de Amerikaans-Mexicaanse grens. Je hoeft geen helderziende te zijn om te voorspellen wat het effect van dit pact zal zijn: kolossale migratiestromen van mensen die zich direct of indirect via ngo’s op de rechten beroepen die in dit pact zijn verwoord. Ordenen Migratie is van alle tijden, beweert dit pact. Dat klopt, maar we leven niet in ’alle tijden’. Sinds de bestendiging van natiestaten is de nationale grens, en de nationale identiteit, een essentieel middel geworden om de staatsmacht en haar geografische bevoegdheden te definiëren. Op deze manier ordenen we ons samenleven en hebben we afgesproken welke regels en wetten op welke manier op ons grondgebied worden uitgeoefend. Dit pact maakt die eeuwenoude staatsmiddelen, en het nationale zelfbeschikkingsrecht, poreus. Dit pact geeft migranten, ja laat ik het getaboeïseerde woord gebruiken: ’vreemdelingen’, rechten die zich onttrekken aan de staatsmacht. Er wordt een ander niveau van machtsuitoefening ingesteld die lijkt op die van Brussel of van andere internationale verdragen. De mogelijkheid om de rechten van de eigen burgers te beschermen, en het voordeel van hun geografische bestaan te behouden, wordt door dit pact ondermijnd. Pech De rijkdom van Nederland moet worden gedeeld, zo impliceert dit pact, als anderen daarop een claim willen leggen. De zwakke positie van de migrant, zo impliceert dit pact verder, heeft niets te maken met zijn eigen culturele en economische omstandigheden, maar is het gevolg van externe omstandigheden, zoals klimaatverandering. De migrant is dus niet verantwoordelijk voor de honger en armoede in het land van herkomst: hij had pech en wij hadden geluk, en dit pact wil dat eerlijker verdelen, zo beweert het pact. Het is de ontkenning van de effecten van religieus-culturele tradities in Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse landen. De geordende, welvarende samenlevingen van Europa zijn toevallige fenomenen in een wereld die wordt beheerst door het gooien van dobbelstenen, suggereert dit pact tussen de regels door. En dat is onzin. Europa en Noord-Amerika vormen de bakermat van bijna alles wat ons leven momenteel veilig en comfortabel maakt – niet zonder reden willen migranten naar Europa en Noord-Amerika. Maar dit pact weigert dieper in te gaan op de oorzaken van die beweging. Er is in dit pact sprake van impliciet paternalisme, zoals dat altijd het geval is wanneer progressieven spreken over ontwikkelingshulp. De oorzaken van migratie moeten worden weggenomen, stelt dit pact, en daarvoor is geld nodig, veel geld. Maar ik beweer al jaren dat het niet om geld maar om religieus-culturele belemmeringen gaat. Zuid-Korea was in 1950 een armoedig, onderontwikkeld land. Het kon zich ontwikkelen omdat de eigen religieus-culturele waarden geen obstakels opwierpen. Dat is wel het geval in veel Afrikaanse staten. De explosieve overbevolking daar, leidend tot armoede, moet door Europa worden verwerkt, zo luidt de onuitgesproken boodschap van het pact. Opmerkelijk In een apart hoofdstuk aan het slot van het pact, getiteld ’Implementatie’, lezen we: ’We committeren ons aan het voltooien van de doelen en verplichtingen zoals omschreven in het Global Compact, in lijn met onze visie en leidende principes, door het zetten van effectieve stappen op elk niveau teneinde veilige, ordelijke en vaste migratie te faciliteren.’ Wie daarin iets onverplichtends leest, liegt zichzelf voor. Er staat in dit pact nog een andere opmerkelijk zin. Op pagina twee lezen we: ’Dit Global Compact biedt een niet-wettelijk verplichtend, coöperatief raamwerk’. Met dat ’niet-wettelijk’ schermen onze politici. Wat betekent ’niet-wettelijk verplichtend’? Het kan betekenen dat we een morele, ethische of sociale verplichting hebben. De term kan ook betekenen dat we een verplichting aangaan ook al is die niet wettelijk geformuleerd. Als er had gestaan ’Dit Global Compact is wettelijk of anderszins niet-bindend’, dan waren de vierendertig pagina’s niet meer dan een vriendelijke aanbeveling geweest. Maar dat staat er niet. Volgens mij betekent hier ’non-legally binding’ niets anders dan een ’buitenwettelijke verplichting’. Ben benieuwd wat onze D66-rechters daarover te melden hebben. Het Marrakesh-pact zal migratie van Afrika naar Europa dramatisch bevorderen. Wie dat wil, moet het steunen.