Schiphol nog steeds zo lek als een mandje

Nu stel ik me die vraag wel vaker wanneer ik een krantenbericht lees, maar ditmaal voelde ik behalve een vraagteken ook een uitroepteken opkomen. ‘Schiphol vrijhaven drugssmokkelaars’ luidde de kop boven Micks artikel. Cocaïne en andere verdovende middelen komen met koffers tegelijk ons land binnen. Bagagemedewerkers die in het complot zitten, weten precies welke koffers ze eruit moeten pikken en smokkelen ze via schoonmakers en cateringmedewerkers over de grens. Het lek is ontdekt en elf Schipholmedewerkers zijn opgepakt. In het verhaal van Mick komt Kamerlid en oud-officier van justitie Chris van Dam aan het woord. Hij vindt het ‘ronduit verontrustend’ dat het zo gemakkelijk is om mensen te charteren om aan dit smokkelwerk mee te doen en eist een diepgaand onderzoek. Goed en terecht van Van Dam. Hij lijkt de enige in het parlement die zich hier druk over maakt. Maar… hoor ik hier niet ook een geluid uit de echoput? Schiphol is al jaren zo lek als een mandje, er lopen al jaren diepgaande onderzoeken en het lukt al jaren niet om het lek te dichten. Door de vierjaarlijkse stoelendans in de Kamer zal niet iedere parlementariër even goed op de hoogte zijn van de kwetsbaarheden van Schiphol, maar je vraagt je als journalist weleens af hoeveel tegels er nog moeten worden gelicht om beleidsmakers ertoe te bewegen de boel dicht te timmeren. Ik herinner me de chocoladeletters boven de artikelen die ik samen met mijn collega Bart Olmer schreef. We groeven ons in op Schiphol en stelden de ene misstand na de andere aan de kaak. Dat klinkt stoerder dan het was; Schiphol was zo lek, dat het nieuws ons haast in de armen liep. Smokkelaars met minder dan drie kilo witgoed in de bagage werden van overheidswege gewoon ongemoeid gelaten. Bolletjesslikkers uit de Caraïben die zonder koffer reisden, konden via een slimme wandeltruc gewoon via de Schengen-uitgang de vrije wereld in lopen. En ook toen werden onder de grond, in het enorme bagage-afhandelingssysteem, de speciaal gelabelde koffers vol coke van de band gehaald en naar buiten gesmokkeld. We lieten van binnenuit zien hoe een hondsbrutale maar ook inventieve Schiphol-medewerker het voor elkaar kreeg om een hele cokelijn op te zetten en te runnen; vanaf de bron in Colombia tot aan de deur in Nederland. In de kelder van Schiphol haalde dit brein geruisloos miljoenen binnen. Iedereen die hij nodig had, had hij in zijn zak. Uiteindelijk stond de hele werkwijze van corrupte medewerkers uitgebreid en haarfijn in de krant, op een presenteerblaadje. Inmiddels klinkt in het parlement de eis om een diepgaand onderzoek. En dan vraag je je toch af: Hoe bestaat het?!