Denk bracht het land helemaal niets

De twee backbenchers Tunahan Kuzu en Selcuk Öztürk hadden zich sinds hun aantreden steeds meer tegen de basisprincipes van de sociaaldemocratie verzet. De Kamerleden maakten zich onmogelijk in de fractie, roofden hun PvdA-zetel en begonnen in 2015 hun eigen partij: Denk. Tegen de verruwing en verrechtsing van de samenleving. En voor de verbinding. Ruim vijf jaar na de oprichting verkeert de partij in staat van ontbinding. Öztürk gebruikt een buitenechtelijke affaire van Kuzu om hem het partijleiderschap te laten inleveren. Chantage Kuzu beschuldigt zijn voormalige kompaan op zijn beurt van chantage, broedermoord en verklaart hem – na zes jaar samenwerking – ’rancuneus, ontoerekeningsvatbaar en incompetent’. Zijn opvolger Azarkan zou Denk beschadigen en daarom is hij geroyeerd door partijvoorzitter Öztürk. Azarkan verwijt Öztürk vervolgens de partij ’kapot te maken’. Als fractie functioneert Denk niet meer. Azarkan was de afgelopen weken als enig Kamerlid nog aan het werk in het parlement. Kuzu en Öztürk waren spoorloos. Pas maandag bleek de coronavakantie voorbij: Kuzu is weer aan het Binnenhof gesignaleerd. Men werkt naar verluidt aan een verzoening, wat ongeloofwaardig aandoet na zoveel wapengekletter. Intimidatie en belediging De vrijheden binnen onze democratie misbruikte de partij tot nu toe vooral voor snel electoraal gewin. Intimidatie en belediging waren aan de orde van de dag bij Denk. Haar parlementariërs tuigden een electoraal verdienmodel op dat zelfs volgens voormalig Denk-kopstuk Sylvana Simons appelleerde aan boosheid en teerde op polarisatie. Kamerleden met een allochtone achtergrond van andere partijen werden continu geïntimideerd. Als ze het waagden iets anders te stemmen dan Denk goed vond, maakte de partij gemanipuleerde filmpjes van debatten en stemmingen die hen wegzetten als verraders. Een politieke partij als publicist van nepnieuws waar parlementariërs tot in hun privéleven veel last van hadden. Van journalisten die onwelgevallige verslagen maakten, werden op sociale media door ’Denkers’ foto’s verspreid, soms voorzien met een omcirkeling van de redacteur in kwestie en een pijl erbij. Dit is ’m! Het Denk-leger op Twitter en Facebook deed de rest. Media-aandacht genereren Niet zelden werden standpunten ingenomen die louter bedoeld waren om te provoceren in een poging media-aandacht te genereren. Oppositieleider Geert Wilders werd door Öztürk vergeleken met Adolf Hitler, SP-Kamerlid Sadet Karabulut beschuldigd van het steunen van terrorisme. Nederlandse militairen werden door Denk-Kamerleden uitgemaakt voor moordenaars. Als enige partij in de Tweede Kamer weigerde Denk de Armeense genocide te erkennen. De club was ook de enige partij die een oproep aan het kabinet om een mensenrechtenactivist uit de Turkse cel te krijgen, niet wilde steunen. Toen rond de Kamerverkiezingen de Turkse president Nederlanders als fascisten wegzette, dook partijleider Kuzu om er maar geen afstand van te hoeven nemen. Intussen hield de partij emotionele pleidooien om de Nederlandse democratie aan te passen als de ramadan werd gehouden. Kamerbewoners keken dan ook op toen ze ’Denkers’ tijdens de islamitische vastenmaand tegenkwamen in het rookhok. Ineens bleek men niet meer zo streng in de leer. Commissie-Stiekem Öztürk leek te veronderstellen dat hij in Ankara in het parlement zat. Vanaf de achterste bankjes tierde en hoonde hij bij de voordrachten die zijn collega’s hielden, alsof hij hun grondwettelijke recht hiertoe wilde ontzeggen of hen op zijn minst wilde intimideren. In de Kamer groeide het wantrouwen richting Denk. Verschillende partijen begonnen te twijfelen of de Kamerleden wel voor het Nederlands belang in de Kamer zaten. Stond de partij niet onder invloed van een buitenlandse mogendheid, bijvoorbeeld Turkije? Om het zekere voor het onzekere te nemen werd besloten de commissie-Stiekem te verkleinen, zodat staatsgeheime informatie in de toekomst niet via een deelnemend Denk-Kamerlid in Turkije zou kunnen belanden. Het presidium, het dagelijkse bestuur van de Tweede Kamer, ontving intussen met grote regelmaat klaagschriften van Denk in een poging Kamervoorzitter Khadija Arib te laten kapittelen. Rode lap Als seculiere Marokkaanse Nederlander is Arib het ultieme bewijs dat je het ook zonder het aannemen van een slachtofferrol kunt maken in dit land. Zij werkt dan ook als een rode lap op een stier voor de veel minder begaafde ’Denkers’. Toen de voorzitter eens een glas dronk bij het diner in het parlementaire restaurant, hoorden omstanders dat één van de Denk-Kamerleden haar ’kech’ toe siste, straattaal voor ’hoer’. Bijzonder dus dat Öztürk afgelopen weekend opperde dat het conflict in zijn partij ’waardig’ moest worden opgelost. Zou hij überhaupt weten wat dat woord betekent? Bij een herrezen Twan Huys claimde Öztürk vervolgens dat Denk de afgelopen jaren veel bereikt heeft. Hier hield hij een partijtraditie in stand: het verspreiden van nepnieuws. Denk bracht Nederland helemaal niets.