De moderne vrouw wil niet werken en heeft geen zin in seks

„Geldt dat ook voor alimentatie?”, reaguurde een man gevat op Facebook. Van de onzichtbaarheid van de vrouw en haar ongemakken is in de media dit jaar in ieder geval geen sprake geweest. We worden er week in week uit mee doodgegooid. Vrouwenquota, gender bias, menstruatietaboes, slutshaming, emotionele arbeid, mansplaining; ga zo maar door. Maar opmerkelijk genoeg ontpopt zich op deze pagina’s onder het mom van ’lekker jezelf zijn’ juist een uiterst conservatief vrouwbeeld. Een kleine greep uit de publicaties van afgelopen week: Moeten we überhaupt wel aan werk doen? Aan het woord in het AD, schrijfster Carmen Felix (33), ubermillennial en feministe. Ze ’wil zo min mogelijk werken’. Ooit had ze het lef gehad een fulltimebaan aan te gaan, maar dat beheerste te veel haar leven en gaf haar veel te veel ’stress’. Het liefst werkt ze nu twee dagen per week. De vraag wie de AOW en belasting kostende publieke voorzieningen mogen ophoesten voor dit soort Carmens, werd uiteraard weer eens niet gesteld. Maar iets doet mij vermoeden dat de overgrote meerderheid van fulltime werkende mannen hun steentje eraan zullen bijdragen. In VICE en Linda lazen we over Lize Korpershoek, de vriendin van Tim Hofman, want ’haar seks is stuk’. Daar maakt ze een documentaire over. Ze heeft eigenlijk nooit zin in seks met haar vriend. Ze doet het maar een keer per maand en dan vaak ook nog met tegenzin: „Als ik mazzel heb, ervaar ik het zoals je naar een feest gaat als je moe bent: je hebt eigenlijk geen zin, maar eenmaal daar valt het wel mee.” Aanvankelijk dacht ik dat het hier het zoveelste exhibitionistische millennialfeestje betrof, maar volgens de documentairemaakster zelf hebben we hier te maken met een taboedoorbrekend statement. Ze wil er vooral ook andere vrouwen mee helpen, dat is volgens haar hard nodig. 50 jaar na de bevochten seksuele vrijheden blijken we het namelijk weer massaal ’jaren-vijftig-stijl’ tegen ons zin in te doen; ze ontving veel berichten van andere vrouwen die zich herkenden in haar verhaal. Als kers op de taart was daar Naema Tahir in De Volkskrant. Zij promoveerde op het thema ’gearrangeerde huwelijken’. Tahir werd zelf op haar 27e door haar ouders uitgehuwelijkt aan een Pakistaanse man. Ze wist zich daaraan te ontworstelen en werd een vrijgevochten en islamkritische stem in het Nederlandse opiniedebat. De lezer verwacht dan ook een pleidooi tegen de schrijnende gevallen van uithuwelijking die nog steeds aan de orde van de dag zijn. Maar nee, niets van dat alles. Tahir wordt liever niet herinnerd aan haar vroegere ’felheid’. Ze ziet nu vooral de ’goede kanten’ van een gearrangeerd huwelijk. Nog geen week later sluit tv-Kok Nadia Zerouali zich hier uitgebreid bij aan. Ook haar ’westerse feministische’ blik op uithuwelijking veranderde door haar ’vooroordelen’ te laten varen. Er steeg een indringende jaren vijftig spruitjeslucht op. Voor de moderne vrouw, opgegroeid met zwaar bevochten maar nu als vanzelfsprekend ervaren verworvenheden, lijkt het moderne vrouwschap vooral te bestaan uit een aaneenschakeling van navelstaarderige statements. Met zulke ’vrienden van het feminisme’ heeft de vrouwenemancipatie geen vijanden meer nodig. Ik voorspel mooie tijden voor de Kees van der Staaijs van deze wereld.