Op zoek naar de pot met goud

Zaterdagmiddag. Half twee. Ooit het meest verkeersluwe moment van de week, maar nu die Ierse elf uit de volksvertelling zijn pot goud aan het einde van de Coentunnel heeft verstopt omdat hij denkt dat geen mens er kan komen – en dat klopt! – is het alle dagen feest. Toen het eindelijk toch licht werd aan het einde van de tunnel was de pot met goud verdwenen. Waarschijnlijk geconfisqueerd door een automobilist die zo voor nog meer oponthoud zorgde. Vergane glorie Aan de rand van Slotermeer, daar moest ik zijn. Je zou het niet zeggen, maar midden in dit toonbeeld van vergane glorie uit de jaren vijftig, toen de westelijke tuinsteden nog een groene vluchthaven vormden voor stadsbewoners, ligt El Dorado. Anders is het niet te verklaren dat dezelfde gelukszoekers die eerder de pot met goud bij de Coentunnel misten, voor mij uit boemelden op dat ene miezerige rijbaantje dat naar het mythische goudland leidt. Verkeersspecialisten van de ANWB kwamen dit weekeinde met cijfers die wederom een groei van opstoppingen laten zien op ’s Heeren wegen en een voortdurende toename van drukte „op de gekste tijden”. Zoals klaarblijkelijk op zaterdagmiddag om half twee. Dan gaan gouddelvers massaal op expeditie naar El Dorado, dat niet in Zuid-Amerika ligt, aan de bovenloop van de rivier Orinoco, maar gewoon in ons eigen Slotermeer. Spitsheffing De heenreis duurde 50 minuten. Het was alsof de spitsheffing uit het klimaatakkoord, een van de drie mogelijke varianten op het rekeningrijden die door het kabinet worden onderzocht, al van kracht was. Waarom pakte je dan niet de fiets, zult u zich afvragen. Het was warm. Ik ben lui. El Dorado is hartstikke ver fietsen. Laat me, oké? Terug naar Noord moest het later weer, samen met tal van gedesillusioneerde schatgravers die niet in goud baadden, maar puften in hun zweterige blikken voertuigen. Eenmaal bij de oprit van de ringweg A10 aangekomen, reed voor mij een Kia Picanto met hoge instap, bestuurd door een seniore weggebruiker. Fontein van de Eeuwige Jeugd Het kon niet anders of de oude man was op zoek naar de Fontein van de Eeuwige Jeugd. Niet dat hij veel haast had om de legendarische bron te vinden en zijn vitaliteit te herwinnen door van het water te drinken; anders probeerde hij niet met slechts 40 kilometer per uur in te voegen op een snelweg. Ik wist zeker dat hij zo eerder de dood zou vinden dan een revitaliserende levensbron. En hij zou zijn medeweggebruikers achter zich meesleuren. Het liep maar net goed af. Veertig minuten duurde de terugreis naar Noord, mijn geliefde Schateiland. Ik ga er nooit meer weg.