Geen luizenbaantje bij stormnamencommissie

Voor alle duidelijkheid: ik heb het over stormen. De volgende zware storm zal inderdaad Ellen heten. Dat staat vast. We gaan met de beginletters van de stormnamen het alfabet langs, al zullen de Q, U, X, Y en Z in verband met internationale afspraken niet worden gebruikt. Verder wisselen de vrouwen- en mannennamen elkaar af. We begonnen met Atiyah en Brendan, stormen die Ierland en Groot-Brittannië wel teisterden maar Nederland niet. Toen kwam Ciara, zaterdag is het de beurt aan Dennis en daarna zullen Ellen, Francis, Gerda, Hugh, Iris, Jan, Kittie, Liam, Maura, Noah, Olivia, Piet, Roisin, Samir, Tara, Vince en Willow volgen. Als u zich afvraagt waarom sommige namen cursief zijn afgedrukt: zij mochten in het overleg met de meteorologische instituten van Ierland en Groot-Brittannië door de stormnamencommissie van het KNMI worden aangeleverd. Gerda! Hollandser kan het niet. Ik smeek u, Heer: als U mij dan toch met stormschade voor mijn zonden wenst te straffen, laat Gerda het dan doen. Let wel, de namen zijn in sommige gevallen niet zomaar bedacht. Jan is bijvoorbeeld vernoemd naar twee vermaarde Nederlandse weerdeskundigen, Jan Buisman en Jan Pelleboer, en Kittie naar Kittie Koperberg, een in de oorlog gedeporteerde en omgebrachte Joodse KNMI-bibliothecaresse (Kittie moet dus maar lekker veel schade aanrichten in Berchtesgaden). Dat jullie niet denken dat het een luizenbaantje is bij de stormnamencommissie van het KNMI! Ja, ik doe er nu lekker luchtig over. Maar een paar dagen terug piepte ik wel anders. Ik was weer eens op een Zeer Geheime Missie, naar een ver oord waar het weliswaar ook best hard waaide, maar dat hoort daar. Uit ervaring weet ik dat het geen pretje is om in een alleenstaand huis pal aan de kust te verblijven op het moment dat het aan een zware storm ten prooi valt. Verschillende malen werden tijdens mijn aanwezigheid pannen van het dak van mijn boerderijtje aan de duinrand geblazen, in een enkel geval zelfs enkele honderden bij een noordwester. Nu weet ik dat het óók geen pretje is om dan elders te vertoeven. Je weet wat er gaande is, in je biotoop, en je voelt je machteloos. Dan slaap je slecht, zelfs als je beseft dat dat oude boerderijtje al zo veel stormen heeft overleefd. „Geen schade”, appte mijn buurman de volgende ochtend. Stoer huissie hoor. Eindelijk was ik weer in staat te lachen om het besluit van de drie meteorologische instituten om stormen geen namen van royalty’s te geven. Om die reden mocht Harry niet, zoals het KNMI oorspronkelijk wilde. Hahaha! Als er één naam is die tegenwoordig stormachtig klinkt, is het Harry wel.