Joodse gemeenschappen in Europa kunnen hun borst natmaken

Wanneer er iets in Israël speelt, duurt het altijd maar even voordat de leus ’kankerjoden’ en de oproep om Joden te doden en ’hun dochters te verkrachten’ door de Europese straten klinken, maar wees gerust: met antisemitisme heeft de losgekomen Israëlhaat écht helemaal niets te maken. Ik kan u niet aanraden om de socialemedia-inbox van De Telegraaf te bekijken dezer dagen. Hoewel onze correspondent Ralph Dekkers evenwichtig verslag doet ter plaatse, zijn wij namelijk dag in dag uit ’een vieze kanker leugenachtige zionistenkrant’ die ’de waarheid’ niet laat zien. Of gewoon simpelweg ’KK JODEN’. Dit soort sentimenten blijven niet beperkt tot onze inbox of de dagelijkse schuimbekkende scheldpartijen onder elke post waarin het woord ’Israël’ voorkomt op sociale media. Het sijpelt door naar de straten. Er is geen conflict op de wereld dat de hartjes sneller doet kloppen dan het Israëlisch-Palestijns conflict. Oeigoeren China kan ongestoord een miljoen Oeigoeren in concentratiekampen stoppen als onderdeel van zijn genocide tegen deze moslims, daar komen dezelfde briesende menigtes hun huis niet voor uit. Ook leidt dat vreemd genoeg niet tot schuimbekkende scheldpartijen tegen Chinezen op sociale media of klinkende ruiten bij Chinese restaurants, of tot hommeles bij Chinese graven. In Afghanistan werden vorige week door terroristen 68 schoolmeisjes tussen de 11 en 15 jaar omgebracht, de schuimbekkende posts van influencers zijn mij ontgaan. De meer dan 200.000 slachtoffers van de meedogenloze proxyoorlog tussen Iran en Saudi- Arabië in Jemen wil ook maar geen pleinen vullen. Maar in Den Haag stal en verscheurde een menigte, gevoed door blinde onderbuikwoede die ze online opdeed, wél een Israëlische vlag. De politie greep niet in. Op het Malieveld stond dit weekend Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed op het podium. ’Rutte kankerjood’ en ’Heil Hitler’ klonk het langs het veld. Geen reden voor Denk-Kamerlid Tunahan Kuzu en PvdA- bestuurslid Bechir Louhichi om op te stappen. Een Joods oorlogsmonument in Cuijk werd beklad met verf en de leus ’Free Palestine’. In Amsterdam waaide zondag de kalifaatvlag ongehinderd en klonken, rond dezelfde plek waar twee weken terug de 4 mei-herdenking was, leuzen als ’Khaybar, Khaybar’ – de melding dat het leger van Mohammed zal terugkeren om de Joden te vermoorden. Maar dat dit mij opvalt, is allemaal in the eye of the beholder. Joden, zoals ik, die ontwaren tegenwoordig namelijk achter elke boom antisemitisme. Want tegen kritiek op onze geliefde staat, kunnen we simpelweg niet. Erg ’verstikkend’ voor de mensen die hun anti-Israëlisch enthousiasme graag de vrije loop laten, zo blijkt. ’Pijnlijke vergissing’ Ik kan u zeggen: ik herken me niet in dit geschetste beeld. Ik hoor mijn hele politiek-volwassen leven niets anders dan ’kritiek op Israël’ en ’anti-zionisme’ in progressieve kringen. Ik kan me inmiddels niet anders dan herinneren dat de populaire mening daar is dat de stichting van de enige Joodse staat ter wereld een ’pijnlijke, historische vergissing’ is geweest. Dat wat de Palestijnen weerhoudt van een bloeiende staat worden – net als, je weet wel, ál die andere florerende buurlanden in de regio – enkel eenzijdig aan de Joden móet en zál liggen. Die horen daar immers niet: #freepalestine, from the river to the sea. Israël pleegt namelijk ’genocide’ op de Palestijnen in Gaza. Dat de bevolking in Gaza bijna is verdubbeld de afgelopen twintig jaar, wordt voor het gemak altijd buiten beschouwing gelaten in die briesende hashtags. Feiten, who cares als je ook schuimbekkend sentiment kunt bespelen? Waar de bijna zeven miljoen Joods-Israëlische staatsburgers heen moeten als die droom van een #freepalestine uitkomt, die vraag wordt ook nooit beantwoord. Het onrecht dat de Palestijnen ooit is aangedaan, moet en zal worden gewroken en ’de Joden’ hebben nu eenmaal hun goodwill verspeeld. Ook moeten Joden eens kappen met hun gejank over ’anti-zionisme’, zo heb ik de afgelopen week weer geleerd. Dat de term zionisme simpelweg betekent dat Joden, net als andere volkeren, recht hebben op soevereiniteit en bescherming in de vorm van een eigen staat – wat ik de Palestijnen ook gun – die betekenis lijkt het woord te hebben verloren. Tegenwoordig wordt het enkel nog als synoniem gebruikt voor het absolute kwaad in de wereld. Onderbuiksentiment Hijgerige redenaties vanuit onderbuiksentiment waar weerwoord amper nog mogelijk lijkt, domineren. In de ogen van anti-racistische activisten, die overal wél altijd racisme bespeuren, ben je opeens een snowflake als je iets van deze radicale, feitenvrije, kromme redeneringen zegt die je momenteel om de oren vliegen. Een ’hysterische Jood’ die niet met legitieme kritiek kan omgaan, ’een vieze zionist’. En al het openlijke antisemitisme dat nu al loskomt, is vooralsnog het benoemen niet waard, zo lijkt het. Niet de moeite om je tegen uit te spreken, aldus geen Nederlandse minister die zich hier roerde tegen het racistische, agressieve onderbuiksentiment in onze straten dit weekend. De vorige Gaza-oorlog herinner ik me nog goed. Een vreselijke zomer met verhoogd risico voor elke Joodse instelling. Dit weekend kregen we een voorproefje van wat ons hier te wachten staat als de huidige oplaaiing van het conflict doorzet. Europese Joden weten na dit weekend dat ze hun borst kunnen natmaken, vooral op plekken waar politici en politie keer op keer op keer niet bereid blijken grenzen te bewaken. „De meeste Nederlandse politici zijn helaas te laf om een visie te verwoorden waarin zij ook de problemen van deze tijd -zoals de import van conflicten uit het Midden-Oosten- durven te benoemen”, zegt Telegraaf-verslaggever Wierd Duk in een nieuwe podcast:

Joodse gemeenschappen in Europa kunnen hun borst natmaken

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

’Bevolkingsgroei is niet hoofdoorzaak uitputting aarde’

’Minder kinderen krijgen is weinig effectief’

’Niet zo vastklampen aan de pensioenleeftijd’

’Mbo vraagt om daden in plaats van woorden’