In de nabijheid van Ons Soort Mensen

Wel alle aandacht voor types als Kajsa Ollongren, Fons van Westerloo en André van Duin, maar niet voor mij: daar is wat mij betreft het laatste woord nog niet over gesproken. Kajsa zat erachter, wat ik je brom. „Zie je die vent daar? Die schrijft nepnieuws!” riep zij tegen presentator Hans van den Boom. „Ausradieren!” En haar wil geschiedde. Ik zat nota bene helemaal vooraan in het schip, pal naast het podium, van de geestelijke vader van het evenement Hans Duijf. Telkens wanneer een camera in mijn richting zwaaide sloeg ik, de blik zo ontroerd mogelijk, mijn armen om de schouders van de dichtstbijzijnde vrouw aan boord, om een door Bach, Dvorak of Sibelius veroorzaakte romantische samensmelting te veinzen. Dat leent zich altijd voor een sfeervolle close-up, zoals ook ditmaal tientallen keren bleek. Maar nee hoor, ik werd steeds weer overgeslagen. Wat had ik dan moeten doen om in beeld te komen? Lid van D66 worden? Door dat vermoeden werd ik wel even bekropen, toen ik in het doolhof van het Pulitzer Hotel, het epicentrum van het concert, het toilet bezocht en tal van die fatsoenlijke liberale democraten tegen het lijf liep, onder wie uiteraard de onvermijdelijke Roger van Boxtel. U kent ’m toch nog wel? Hij is tegenwoordig president-directeur van de NS en de man die na het verscheiden van Eberhard van der Laan hautain durfde te verklaren ’dat het burgemeesterschap van Amsterdam niet iets is wat wordt geambieerd’. Nooit eerder vertoefde ik zo nadrukkelijk in de nabijheid van Ons Soort Mensen. Waar je mee omgaat word je mee besmet, zeggen ze wel eens, dus mijn plasje in de Pulitzer-wc werd al tijdens de nadruppel door mij onderbroken, ook omdat ik meende te bespeuren dat Kajsa een stel handboeien in haar tasje had verstopt. Ik nam vliegensvlug weer plaats in onze veilige boot, liet mij volledig meeslepen door die geinige Finse violist Pekka Kuusisto en het ensemble Camerata RCO en zong zo luid mogelijk, in mijn eigen versie weliswaar, met Aan de Amsterdamse grachten mee, de klassieker van Pieter Goemans waarmee het concert, ditmaal door bariton Raoul Steffani en voornoemde muzikanten, traditiegetrouw werd afgesloten. Je bent de kleinzoon van een Domela Nieuwenhuis-supporter of je bent het niet, dus ik zong: Aan de Amsterdamse grachten Heeft de Mokummer allang meer geen pand Amsterdam vult zijn gedachten In een and’re stad in ons land Al die Amsterdamse mensen Nu in Purmerend en Almere zo fijn Zullen slechts nog kunnen wensen Weer een Amsterdammer te zijn. Zelfs dat werd genegeerd, en dat terwijl het precies honderd jaar geleden is dat Ferdinand Domela Nieuwenhuis overleed. Vieze vuile kapitalisten zijn het!