’Russiagate’ bracht Kremlin tot razernij

Vorige week schreef ik over het ontstaan van de mythe – verbeeld in het Steele Dossier - dat voor de presidentsverkiezingen van 2016 Donald Trump had samengespannen met Vladimir Poetin. Ondanks het feit dat het Amerikaanse establishment wist dat het Steele Dossier fake was, werd een speciale onderzoeksgroep ingesteld geleid door een voormalige FBI-directeur. Die begon te spitten naar de relaties tussen Trump en Poetin. Die relaties bestonden niet, en dat was deze onderzoeksgroep al bekend voordat zij begon. Maar de verwachting bestond dat ander vuil in de kelders van Trumps loopbaan verborgen lag dat kon leiden tot zijn afzetting. Jaren werd er gezocht, en er werd niets aangetroffen. Bij de zoektocht werden mensen in Trumps omgeving, en hun reputaties, ongegeneerd verwoest. Michael Flynn, een eigenzinnige generaal die adviseur van Trump zou worden, werd kapotgemaakt door een verzonnen buitenechtelijke relatie en door valse berichtgeving door de FBI over een telefoongesprek met de Russische ambassadeur in DC. Waaraan Poetin Oekraïne onderwerpt, kan op geen enkele manier verdedigd worden, maar ik vraag me toch het volgende af: hoe heeft Poetin dat alles aanschouwd? In hoeverre heeft ’Russiagate’ bijgedragen aan zijn voornemen Oekraïne binnen te vallen? Collateral damage De Democraten en hun media hadden een vijand achter de vijand Trump nodig aangezien een blaaskaak als Trump niet op eigen kracht de verkiezingen had kunnen winnen – zonder een vijand achter de vijand zou de blamage nog groter zijn geweest voor Hillary Clinton. Hiertoe konden Rusland en Poetin worden ingezet. In het Kremlin heerste de kwaadaardige geest van superieure intelligentie die Trump naar het Witte Huis had gebracht. Ik stel me voor dat zijn verzonnen rol in ’Russiagate’ bij Poetin in slechts één zekerheid geresulteerd heeft: de echte machten in de VS worden niet gekozen maar zetelen in onaantastbare instituties die er niet voor terugschrikken het resultaat van democratische verkiezingen te ondermijnen. Jarenlang heeft Poetin de narratieven van het geruchtencircus meegemaakt, en ook hij moet, net als Trump, verbitterd zijn geraakt door de vloedgolf aan leugens. Bij grote delen van het westerse publiek had de overname van de Krim door Rusland in 2014 indruk gemaakt. Maar de geschiedenis van de Krim was in veler ogen wazig, net zo wazig als het corrupte moeras van conflicten in en rond Oekraïne. ’Russiagate’ was van een andere orde. Dit was een Amerikaanse institutionele oorlog die meer onrust teweegbracht dan de inval in de Krim: dit ging niet om een paleis op de Krim maar om het paleis in Washington DC. De duivelse macht van Poetin was grenzeloos, berichtten veel media. Poetin werd het verkiezingsmonster in het theaterspel dat door figuren bij de Amerikaanse inlichtingendiensten werd geregisseerd. Poetin werd dus ’collateral damage’ bij de oorlog tegen Trump. Ik denk dat dat Poetins argwaan dramatisch heeft versterkt: het westen ging zijn rode lijn overschrijden, Oekraïne ging lid worden van de Navo. Poetin besloot Oekraïne over te nemen voordat de Navo zich daar had genesteld. Wapenstilstand In een recent interview vertelt de voormalige premier van Israël Naftali Bennett dat hij in Moskou vlak na de Russische inval forse stappen had gezet in het bereiken van een wapenstilstand. Zelenski had toegezegd dat Oekraïne zou afzien van lidmaatschap van de Navo, en Poetin had toegezegd dat hij geen „denazificatie” van Oekraïne, ofwel de bezetting van Oekraïne, zou nastreven, terwijl het beslechten van de kwestie van de Donbas over 99 jaar zou worden behandeld. De principe-overeenkomst die Bennett had bereikt, werd afgewezen door Joe Biden en Boris Johnson; voorzichtig zegt Bennett in dat interview dat hij het daarmee oneens was, ook al twijfelt hij nu. Enkele weken na Bennetts bezoek aan Moskou maakten beelden van een Russische moordpartij in Bucha sowieso een einde aan een mogelijke wapenstilstand. ’Russiagate’ heeft in Amerika diepe schade aangericht en de bevolking in twee vijandige kampen verscheurd. Media verloren hun geloofwaardigheid, en dat gold ook voor overheidsdiensten als de FBI, waar functionarissen de belangen van de Democratische Partij dienden en geobsedeerd leken te zijn door Trump. Het kan niet anders – ik blijf speculeren - dan dat ’Russiagate’ het Kremlin tot razernij heeft gebracht. Wat zag het Kremlin? Amerika en China bereiden zich voor op een historische confrontatie, en daarbij is het voor Amerika van cruciaal belang dat Rusland wordt geneutraliseerd. Dus streed het Amerikaanse establishment niet alleen tegen Trump maar ook tegen Poetin. Echo’s Het is absoluut niet mijn intentie om Vladimir Poetin vrij te spreken, maar ik wil de implicaties overzien van ’Russiagate’. Dat moest de overwinning van Trump ongedaan maken, en daarbij werd en passantPoetin van zaken beschuldigd waaraan hij part noch deel had (hij is aan genoeg andere misstanden schuldig). Wat ik denk? ’Russiagate’, een bouwwerk van bedrog opgetrokken door grote delen van de Amerikaanse mediale en politieke elites, heeft niet alleen Trump en zijn entourage getroffen, maar heeft gevaarlijke echo’s gehad in het Kremlin, en dus ook ten aanzien van Ruslands inval in Oekraïne.

’Russiagate’ bracht Kremlin tot razernij

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Nu ingrijpen om nieuwe bankencrisis te smoren

’We zullen moeten leren leven met personeelstekort’

’Verdubbel salarissen politici en ambtsdragers’

’Hou op met deze sekspropaganda’