Als corona 25 jaar geleden was geweest, dan was dat krantje niet uitgekomen

Voor veel verslaggevers verandert er echter weinig. Het nieuws ligt op straat, zo luidt het gezegde. Dat betekent dat het, ook in normale omstandigheden, weinig zinvol is om te blijven hangen op de redactievloer. Want op het kille industrieterrein Sloterdijk kun je de samenleving niet de thermometer in de kont steken. Het temperaturen gebeurt buiten de deur. En wanneer je daar op nieuws stuit, is het handig om het verhaal ter plekke uit te werken. Om zo snel mogelijk de site te bedienen, is het dan hup, de laptop open aan een willekeurig tafeltje en tikken maar. Omdat stoel en tafel op dergelijke geïmproviseerde werkplekken ergonomisch nooit optimaal op elkaar zijn afgesteld, wil de rug van oude rotten in het vak nog weleens tegensputteren. Daarvoor zijn dan weer fysiotherapeuten voorhanden die de wervels eens per maand even op hun plaats trekken. Met het uitschrijven van zo’n verhaal is het grootste werk tegenwoordig wel gedaan. Het moet alleen nog even via wifi of de 4G van de smartphone naar de eindredactie in Amsterdam worden gestuurd. Hoe anders was dat twintig, dertig jaar geleden. Toen begon het zware werk eigenlijk pas zodra een punt achter het laatste woord was gezet. Technisch was het indertijd onmogelijk om tekst en foto’s digitaal te verzenden. Om de pennenvruchten bij de eindredactie in Amsterdam te krijgen, was het dus zoeken geblazen naar een telefooncel om de redactie ’steno’ te kunnen bellen. Daar zaten collega’s met een verbazingwekkende typevaardigheid klaar die een bandrecorder aanzetten zodra de verslaggever inbelde om zijn verhaal hardop voor te lezen. De op tape ingesproken bevindingen werden in ijltempo uitgetikt, zodat ze tijdig in de kolommen van de krant konden vloeien. Een kind kan de was doen, zou je denken. Doch dat viel in de praktijk van alledag vaak tegen. Zo liggen bij oorlog of natuurrampen verbindingen nagenoeg plat. Of er is onwil. Er zijn legio anekdotes van sportcollega’s die bij de hooggelegen Sovjet-ijsbaan in Alma-Ata uren radeloos wachtten tot een verveelde telefoniste verbinding wilde maken met Nederland. Het humeur van zo’n juffrouw bepaalde kortom het tijdstip waarop schaatsfans hoorden van een nieuw wereldrecord. Nee, daarmee vergeleken is het buiten kantoor werken in deze coronatijd een peulenschil. Dankzij de geavanceerde communicatiemiddelen kunnen we onze verhalen 24/7 kwijt op de Telegraaf-site en in de vertrouwde papieren krant. Had het coronavirus pakweg 25 jaar geleden de kop op gestoken, dan was dat krantje echt niet uitgekomen. Zo heeft deze onwerkelijke tijd ook z’n bekoringen.