Timmermanste, heeft getimmermanst

De zon verschuilt zich alweer bescheiden achter een wolkendek en langs de vloedlijn overheerst wederom het beeld van wandelende mensen, al dan niet vergezeld door hun honden, in een vijftienmetersamenleving. De locatie is inderdaad weer het strand en ik geef gehoor aan een opdracht die ik mezelf voor deze wandeling heb gegeven: woorden bedenken die na dit jaar aan de Woordenlijst van de Nederlandse Taal kunnen worden toegevoegd. Het werkwoord boaliseren, bijvoorbeeld. Bo-a-li-se-ren (boaliseerde, heeft geboaliseerd): een ordebewaarder noodgedwongen verantwoordelijkheden geven die niet stroken met zijn/haar beperkte handhavingsmogelijkheden. Ik overweeg verder de introductie van het zelfstandig naamwoord gelauffwaardigheid, nadere uitleg in dit geval overbodig, net als wellicht bij deze werkwoorden: zwagermannen, kelderen, rivm’en en klaveren. En timmermansen niet te vergeten, al verklaar ik daar voor alle zekerheid de betekenis toch maar wel van. Sterrenlunches Tim-mer-man-sen (timmermanste, heeft getimmermanst): iemand met gebruikmaking van pathetische drogredenen van een streven trachten te overtuigen. Etymologie: een bevel in 2020 aan de volkeren van Europa van eurocommissaris Frans Timmermans, uit naam van ’een vermoeide Moeder Aarde’, om de eetgewoonten drastisch te veranderen, terwijl het dagelijks bestaan van deze functionaris zelf aan elkaar hing van buitensporige sterrenlunches en -diners. Oké, nog één werkwoord dan: grunbergen. Grun-ber-gen (grunbergde, heeft gegrunbergd): een goed onderbouwd én opgebouwd betoog vlak voor het einde laten ontsporen, bijvoorbeeld door de betekenis ervan ondergeschikt te maken aan een vaak obsessief compulsief gestuurde neiging tot puberale provocatie. Zo komt een stukkiesschrijvert zijn lockdowndagen al wandelend op het strand wel door, zelfs wanneer die dagen een etmaal eerder plots zijn onderbroken door een kolossale aanval van egoïsme, geuit met een dikke middelvinger naar de rest van de samenleving, van landgenoten die hem met grote vreze het moment doen vrezen waarop zij werkelijk offers moeten brengen. „Dit volk heeft een oorlog nodig”, verzuchtte hij wel eens in zijn rubriek. Inmiddels beseft hij dat het niet eens een oorlog hoeft te zijn. Strandpaviljoens Ik loop langs de strandpaviljoens en word ineens getroffen door de aanblik van diverse uitbaters, die nu al, ruim een week voordat zij eindelijk weer open mogen, druk doende zijn met het plaatsen van tafels en stoelen volgens de richtlijnen van de anderhalvemetersamenleving. Ze kunnen evenmin wachten. Maar ze kunnen zich wél aanpassen. Ik ga ook maar eens een nieuw woord verzinnen voor de ontroering die mij nu overvalt.