Is het niet in juno, dan wel in julij

Als wij ooit weer het daglicht zien en u ontwaart in het Post-Corona Tijdperk te midden van het feestgedruis der bevrijding een figuur met het kapsel van Mister Spock uit Star Trek, inclusief in punten geknipte oren, dan ben ik dat. Zal het reeds in juno zijn? Ik ben bang van niet, maar we moeten in een toekomst blijven vertrouwen. Ik heb besloten voortaan ook juno te zeggen, net zoals minister Grapperhaus dat deed tijdens de persconferentie. Juno, zodat niemand in de war raakt of er nu juni of juli wordt bedoeld. Het is niet alleen sjiek, maar ook toepasselijk. Juno was in de Romeinse mythologie de heerseres van de hemel, godin van het zuivere licht en beschermgodin van alle vrouwen die aan hun kinderen het levenslicht schonken. Juno staat voor nieuw leven. En dat nieuwe leven zullen wij vieren als dit eenmaal voorbij is. Is het niet in juno, dan misschien wel in julij. Wat een feest zal het zijn! Wij zullen feesten zoals we nog nooit hebben gefeest. Wij zullen elkander stevig omhelzen. Wij zullen bloemen plukken en uitdelen aan de dappere zorgverleners die als onze bevrijders door de stad paraderen. Ik zal de mooiste verpleegster uit de rij trekken, de hand in haar onderrug leggen, ik zal haar zachtjes achterover buigen en haar vol op de mond kussen. Want dat kan dan weer. Dit tafereel zal bij toeval worden vastgelegd door een jonge en ambitieuze fotograaf. Dat iconische beeld, van de niet onknappe maar bijzonder slecht gekapte stukjesschrijver en de mooie verpleegster in een innige bevrijdingsomstrengeling, zal tot in lengte van dagen ansichtkaarten en posters sieren. Ik zal overigens niet met de mooie verpleegster trouwen. Dat zou nogal vergezocht zijn. Nee, dat wordt de gebarentolk die we bij de persconferenties op televisie zien. Nog zo’n heldin. Ik weet niet hoe ze heet, maar dat wordt dus mevrouw Peereboom Voller en ik ben reuze benieuwd hoe haar nieuwe naam eruitziet in haar eigen taal. Van mijn toekomstige vrouw leerde ik onder meer de woorden ’pleepapier’ en ’hamsteren’ gebaren, uitgesproken door premier Rutte. Dat kan van pas komen als ik haar eropuit stuur om boodschappen te doen. Ik viel pas echt als een blok voor haar toen zij maandagavond met engelengeduld het hortende en stotende spreektempo van minister Grapperhaus tolkte. Dat was een nóg zwaardere klus geweest als Ivo Opstelten nog op Justitie en Veiligheid had gezeten, maar toch: hoe zij zich door dat ambtelijk jargon heen gebaart, is bewonderenswaardig. Ik zal haar ontmoeten. Is het niet in juno, dan wel in julij. Op de dag dat de zon zal schijnen en de wereld zich weer in al haar prachtige volmaaktheid openbaart. Want wat is een mens als hij geen hoop meer heeft?