Dan blijf ik zo lang mogelijk 70 hondjes

Maar hier zit ik, ik kan niet anders, ik wil alleen nog maar 70 hondjes zijn. Niet omdat ik mij onnoemlijk voor het vensterglas zit te vervelen, zoals de eerste zin van het rijm wil, maar omdat ik zojuist hoofdschuddend het polderlandse nieuws van de afgelopen dagen heb doorgenomen. Waf, waf, waf! Het was allemaal aan mij voorbijgegaan omdat ik in de Oost-Algarve vertoefde, aangenaam ver weg van onze realiteit. Samen met Arthur van Amerongen, die er woont, had ik via een crowdfundingsactie 11.000 euro opgehaald voor een in hoge nood verkerend asiel aldaar, dat inderdaad zo’n zeventig honden huisvest. Ik voelde mij tegenover al die gulle gevers verplicht ter plekke te controleren – geen zorgen, op eigen kosten, ik ben Rossana Kluivert niet – hoe dat geld is gespendeerd en kwam al snel tot de conclusie dat er mooie dingen van zijn gedaan. Eindelijk zijn de rekeningen van de dierenartsen betaald, eindelijk hebben die beestjes een dak bovenop hun zeventien kennels, ik noem maar iets. Maar toen vloog ik terug en diende ik mij weer, uit hoofde van mijn functie, te concentreren op het nieuws der Nederlanden. Wat had ik gemist? Heel veel. En bij alles wat ik gemist had dacht ik: het aantal onbekwamen onder de boven-ons-gestelden, in welk metier dan ook, is inmiddels zo angstaanjagend hoog dat werkelijk voor ons welzijn moet worden gevreesd. U wilt het meest treffende voorbeeld? Ik zou Ankie kunnen noemen. Ankie Broekers-Knol, die zich steeds zo gênant laat schofferen door Marokko. Ik zou Menno Snel kunnen noemen, de toeslagenblunderaar die het volk dom wil houden en mij op een idee heeft gebracht: ik breng mijn volgende boek met uitsluitend zwartgelakte zinnen op de markt. Show, don’t tell is niet voor niets literaire stelregel numero 1. Ik zou de ontelbare corrupte leidinggevenden van de NPO kunnen noemen, die het vernietigende Rekenkamer-rapport over de manier waarop zij die 850 miljoen per jaar over de balk gooien als volgt durfden te becommentariëren: „Doelmatigheid is een relatief jonge wettelijke taak.” Ik zou zoveel kunnen noemen. Maar ik houd het ditmaal op iets Rotterdams. Ja echt, op iets Rotterdams. Lange tijd dacht ik dat ze in 010 niet vatbaar zouden zijn voor Amsterdamse virussen. Dat bleek een misvatting, getuige deze anekdote, door de Rotterdamse editie van deze krant opgetekend uit de mond van Michel van Elck van Leefbaar Rotterdam, die de overlast van bedelaars op de terrassen in zijn stad terecht spuugzat is: „Er zijn door de gemeente gesprekken gevoerd met ondernemers waarbij gevraagd is om hun terras onaantrekkelijker te maken.” Laat dat maar eens tot u doordringen. Dan blijf ik intussen zo lang mogelijk 70 hondjes.