Jihadbruid verdient geen begrip en hulp

Nu ze hebben verloren, eisen ze genade. ’Iedereen verdient een tweede kans’, jammerde een jihadbruid deze week in een verhelderende Volkskrant-reportage over IS-vrouwen in vluchtelingenkampen in Syrië. Een echte oneliner die onze weke agogen nóg meer doet smelten. Alsof het verheerlijken van oorlogsmisdadigers maar een ijdele flirt was, een begrijpelijk misstapje dat iedereen kan zetten. Alleen al dit gebrek aan besef over de ernst van hun keuzes – of de schaamteloze ontkenning ervan – bewijst dat ze ongeschikt zijn om in Nederland te leven. Hoe nu verder? In Syrië zitten ze vast, vaak onder omstandigheden die hen niet bevallen. Viezigheid en armoe, in vergelijking met de riante gestolen huizen die ze als vrouw van een IS-kopstuk bezaten. Wat een gotspe: déze (op zijn minst medeschuldige) vrouwen klagen over gebrek aan comfort. Als Nederland om uitlevering vraagt, mogen ze terugkeren. Als ze zich zelf bij de Nederlandse ambassade melden, worden ze gearresteerd. Nederland voert geen actief terughaalbeleid. Maar de nieuwe regering bereidt wel wetgeving tegen genocide voor waardoor IS-strijders levenslang kunnen krijgen. Zullen de jihadbruiden hier veroordeeld worden? De kans is klein dat de oorlogsmisdrijven die ze gepleegd hebben, bewezen kunnen worden. Uit de eerder genoemde reportage blijkt dat veel vrouwen alles ontkennen, verdoezelen, erover liegen of er juist niets over loslaten, vaak op advies van een advocaat. De kans is groot dat de rechtbank geen bewijs zal vinden, zoals dat onlangs gebeurde bij de Limburgse jihadbruid Aisha. Tegen de teruggekeerde Laura Hansen, verdacht van deelname aan een terroristische organisatie en voorbereiding van aanslagen, heeft het OM net vijfendertig maanden gevangenisstraf geëist waarvan vierentwintig voorwaardelijk. Na aftrek van haar voorarrest hoeft ze dus van het OM niet meer de cel in. Ook was er sprake van dat ze ingezet zou worden als rolmodel tegen radicalisering. Verbijsterend, die naïviteit. Het geloof dat je slechtaards snel kunt omvormen tot berouwvolle engelen die van nut zullen zijn voor de samenleving, blijkt immens. Zo groot dat het morele bederf waar hun levenskeuzes van getuigen vergeten en vergeven wordt. Het duurt niet lang of een gladgebekte ex-jihadbruid die in Syrië mogelijk meehielp bij het ontvoeren en drillen van kindsoldaten, zal zich in een Nederlandse talkshow voordoen als heiliger dan moeder Theresa. Want als rolmodel doet zíj tenminste wat voor de multiculturele samenleving… in tegenstelling tot haar criticasters: ’boze witte mannen’ die met hun ’islamofobie’ pas een écht gevaar vormen. Zó. Applaus gegarandeerd bij Bnn-Vara. Waarna een progressieve krant dit frisse geluid een column aanbiedt en de platenbaas van die andere, recente instantheilige – tuigvlogger Ilgun – zich aanmeldt met een lucratief contractje. Zo worden multiculturele sprookjes hier te lande geforceerd. Die milde blik, die blije vergeving, die zucht naar positiviteit en een stroperig succesverhaal, daar rekenen zulke jihadbruiden op. Luister naar hun jeremiades over hun kwetsbaarheid, slachtofferschap, het psychische leed dat ánderen hun aangedaan hebben. En dan ook nog kermen dat hun kinderen het er zo moeilijk mee hebben, terwijl zij deze ellende zelf over hun bloedjes hebben afgeroepen. Alsof ze niet voor hun lot gekozen hebben, alsof er bij de illegale reis via Turkije een ’niet goed, geld terug’-garantie inbegrepen was, mocht het all-in pakket van het kalifaat tegenvallen. Ze mikken op medelijden in de publieke opinie. Op de gedachte dat vrouwen minder erg dan mannen zijn als het op oorlogsmisdaden aankomt. Op de seksistische aanname dat een jonge vrouw met een naar romantiek hunkerend, rein hart eigenlijk geen bewuste keuzes kan maken, maar makkelijk misleid kan worden, bijvoorbeeld door zo’n woest bebaarde krijger die landen en stammen verovert. Vergezocht? Helaas niet. Ik ben zulke vergoelijkende duidingen over zielige jihadi’s vaker tegengekomen, in bezwerende taal. In proza dat koerst tussen weeïg hulpverlenersjargon en bouquetreeksmetaforiek. Zo ontstaat een mild schaamlapje voor mensen die mogelijk gruweldaden op hun geweten hebben. Want deze moeders die ons begrip eisen, hebben mannen gesteund die kinderen ontvoerd en mishandeld hebben, die zelfs peuters en kleuters met messen hebben leren doden, in indoctrinatiekampen, ver van hun ouders. Het zijn de jihadbruiden geweest die op zoek gingen naar piepjonge meisjes als seksslavinnen voor hun mannen. Dat zijn alleen nog maar hun misdrijven jegens jongeren in de door IS-bezette gebieden. Uiteraard moet eerst een rechter het misdrijf en de mate van hun schuld vaststellen. Maar zelfs de jihadbruid die geen moordenaar werd, kan niet volhouden dat ze ondanks haar keuze voor het onmenselijke kalifaat een slachtoffer is dat geen blaam treft. Ook zonder veroordeling verdienen ze geen respect, begrip en behulpzame opvang. Ze kunnen ze beter in Syrië blijven en daar onder ogen zien wat ze anderen hebben aangedaan.