Twee geloven op een kussen

Ja. Dat is nieuws. Want twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen. Door diens aanwezigheid binnen deze relatie is het opmerkelijk dat juist een godvrezend man als Elbert de lokroep van de partij-overschrijdende liefde kennelijk niet kon weerstaan. Niets menselijks is hem vreemd. Gelukkig maar. Dat is goed nieuws. Ook het feit dat hij vorig jaar nog uit de Kamer vertrok om zijn huwelijk te redden, hetgeen uiteindelijk resulteerde in een scheiding, iets dat volgens de strenggelovige SGP-leer gelijkstaat aan heiligschennis, is een nieuwswaardig saillant detail. Ondanks het privéleed dat achter het verhaal schuilt. Weg met de mantel der zwijgzaamheid Het gaat hier over politici die wij, het volk, hebben gekozen om ons te vertegenwoordigen. En als het bloed kruipt waar het eigenlijk niet gaan kan als je het volk vertegenwoordigt, namelijk naar een niet nader te omschrijven zwellichaam, dan behoren wij dat te weten. Hiermee wil ik niet suggereren dat Elbert een scheve schaats reed. De SGP-VVD-alliantie begon, volgens insiders, pas na de scheiding. Alles in het betamelijke dus, al zullen zijn SGP-collega’s het daar niet helemaal mee eens zijn. Er is nog een reden dat we de laatste jaren niet alleen in de kappersblaadjes, maar ook in de zelfbenoemde ’serieuze pers’ lezen over liefde en lust op het Binnenhof. In 2012 werden hele verhandelingen geschreven over wat Landbouw-staatssecretaris Henk Bleker bewoog om een relatie te kweken met een piepjong blaadje, een 32 jaar jongere verslaggeefster van NRC. GroenLinks Zaterdagbijlagen werden nog dikker door de pagina’s die werden ingeruimd om de vertrouwensbreuk binnen GroenLinks te duiden, na de geheime relatie tussen partijvoorzitter Marjolein Meijer en Kamerlid Rik Grashoff. VVD’er Han ten Broeke moest opstappen na een heus #MeToo’tje en dat leverde vuistdikke essays op over de psyche van een machtswellusteling. Alexander Pechtold had een buitenvrouw en domineerde wekenlang het nieuws. Was het vroeger een ongeschreven wet dat zowel politici als het journaille dit alles met de mantel der zwijgzaamheid bedekten; heden ten dage is dat ondenkbaar. Zoals de politicus in verkiezingstijd dichter bij de kiezer wil staan door zijn menselijkheid te benadrukken, zo is de journalist op zoek naar de mens achter de politicus. Zo’n Jaïr Ferwerda deed in Jinek niet anders dan Kamerleden op de schouders slaan in de hoop er een persoonlijk weetje uit te rammen, en hij is niet de enige. Zo rolt het Binnenhof tegenwoordig en dat is niet per definitie een slechte zaak. Elbert en Tamara zijn een setje. Hoe leuk is dat! Ze hebben het geluk gevonden. En dat mag in de krant.