Doen

Nu is het motto ’Vertrouwen in de toekomst’. Zo oubollig. Ank is zelf een doener. Vertel mij wat. Zij reikt tot halverwege mijn dijbeen, maar toen ik nog niet eens zo lang geleden op een feest ter gelegenheid van een of ander Rotterdams huwelijk – een verdwaalde broer als ik het mij goed herinner – zo onopvallend mogelijk langs de dansvloer sloop, nam de commissaris van de koning van Overijssel, wat zij toen nog was, zonder na te denken ter plekke het initiatief. „Doen!” dacht zij genadeloos, met fundamentalistisch fanatisme bezig aan een dans die het midden hield tussen de lambada en de horlepiep. En dat terwijl ik juist op weg was naar de bar, een plek waar ik reeds sinds mijn adolescentiejaren angstvallig dekking zoek zodra er binnen het gezelschap waarin ik verkeer dansplannen worden ontwikkeld. Een andere route bleek helaas niet mogelijk en zo gebeurde het dat doenertje Ank Bijleveld toch nog haar beide armpjes om mijn reuzenknie kon slaan. „Jij ook!” riep zij. „Denk toch eens na!” had ik haar, met de kennis van nu, natuurlijk moeten toeroepen. „Nee hoor! Doen is het nieuwe denken!” Het is een motto dat best bij Rutte III past Ank is een schat hoor, daar niet van. Het wordt een vrolijke boel op Defensie, dat staat vast, zeker ook met Barbara Visser als staatssecretaris. Let maar op, binnen no time zullen Ank & Babs als de Pien & Bianca van het kabinet-Rutte III door het leven gaan. Rob Bauer, onze nieuwe commandant der Strijdkrachten, is gewaarschuwd. De dames beschikken tevens over veel overredingskracht, allebei overigens op geheel eigen wijze. Als hij van zins is op hoge toon te eisen dat zijn jongens tijdens oefeningen nooit meer ’piefpafpoef’ hoeven te roepen wegens gebrek aan voldoende munitie, is de kans groot dat hij hen, wanneer de onderhandelingen met de minister en staatssecretaris achter de rug zijn, ook tijdens vredesmissies ’piefpafpoef’ moet laten roepen. „Gewoon doen, Robbie!” hoor ik Ank bij het afscheid schateren. „Doen is het nieuwe denken!” Laten we eerlijk zijn, het is een motto dat best bij Rutte III past. Denken heeft binnen zo’n merkwaardig clubje gewoon niet zoveel zin. Dan beperk je je vanzelf wel tot doen. En om nou te zeggen dat het een samenhangend geheel is: nee. VVD en CDA, dat gaat nog. Ouwe-jongens-krentenbrood, met hier en daar een gehoorzaam deerntje om het gekrijs bij voorbaat te dempen. Maar het goddeloze D66 samen met de godvrezende ChristenUnie? Ik zag Kajsa Ollongren bij Pauw dicht tegen Carola Schouten aan kruipen en kwam alras tot de conclusie dat het iets geforceerds had. Wilde ze per se eenheid uitstralen? Onvoorwaardelijk zusterschap? Zinloos. Iedereen in Den Haag herinnert zich dat Kajsa in mei van dit jaar nog stelde dat praten met ChristenUnie zinloos zou zijn. Niet meer doen dus, Ollie. En er al helemáál niet over denken.