Uittrap van een keeper niet langer koppen?

„Voetbal is een fantastische sport. Ik heb er altijd erg van gehouden, ook nadat ik in 2008 in die wedstrijd met ADO Den Haag tegen AZ de bal hard tegen mijn hoofd had gekregen en mijn leven - dat wist ik toen nog niet - zomaar een heel andere wending kreeg. Toen ik weer bijkwam op het veld, stelde de medische staf allerlei vragen om te kijken of ik in orde was. Ik was wel een beetje duizelig en misselijk, maar stond op en ging weer door. Maar ineens was alles anders... Ik kon mijn aandacht niet meer bij de bal houden, elk geluid kwam hard binnen en de piep in mijn oren was ondraaglijk. Stoppen was geen optie. Het zou vast wel weer wegtrekken, dus ik bleef spelen. Vier dagen later vertelde de huisarts dat ik een zware hersenschudding en een whiplash had. Ik heb nog een paar maanden doorgespeeld, maar stond soms te tollen in het veld en begon raar te lopen. Uiteindelijk kwam ik thuis te zitten en kon gewoon niks meer. Toen heb ik bondscoach Sarina Wiegman afgebeld voor Oranje. Ik ging ermee stoppen. Het hele gesprek heb ik alleen maar gehuild. Het was mijn grote droom. Ik was zó dichtbij en nu glipte het uit mijn vingers zonder dat ik er ook maar iets aan kon veranderen. Ik heb daarna wel moeite gehad om nog naar Oranje te kijken. Missie Intussen waren er geen antwoorden op mijn klachten. In de sportwereld was er maar weinig interesse in hersenletsel. Zodra iets in een negatieve context wordt geplaatst, rent iedereen weg. Maar nadenken over langdurige gevolgen horen erbij. In mijn geval zijn de gevolgen een onderdeel van mijn levensverhaal. Het is een missie geworden om mensen bewust te maken van de mogelijke gevolgen van een hoofdblessure in de sport. En om na te denken over oplossingen: hoe kunnen we hoofdletsel voor zijn? Daarom open ik met mijn zus Nanja het neurologisch trainingscentrum Move the Brain in Zeist. Aan de hand van neuro-feedback werken specialisten aan het brein en helpen mensen een weg terug de samenleving in. Zelf heb ik een lijdensweg van tien jaar achter de rug, die ik met deze methodiek tot twee maanden had kunnen verkorten. Het is tijd om eens goed na te denken over het fenomeen koppen. Ik kan mij nog talloze momenten herinneren dat toen ik jonger was, het koppen van ballen soms echt pijn aan mijn hoofd deed. En ook dat ik die pijn weer lachend wegschudde. Altijd opstaan en weer doorgaan. Dat deed ik ook na ballen die vanaf de doellijn naar de spits werden geschoten. Vaak zag ik wel sterretjes. Impact Dit soort signalen moet de FIFA, die de spelregels bepaalt, toch tot nadenken aanzetten. Ik pleit niet voor het verbannen van de kopbal uit het voetbal. Maar het is wel de moeite waard om eens te bekijken of er een einde moet komen aan het koppen na een uittrap van de keeper. Dat is gewoon niet goed. Het terugkoppen van een ingooi heeft natuurlijk veel minder impact. De effecten van koppen bij vrieskou of bij warm weer zijn ook iets om te onderzoeken. En je kunt je afvragen of er een leeftijdsgrens moet komen. Want moeten we kinderen, met een brein dat in ontwikkeling is, wel laten koppen? In een verplichte voetbalhelm zie ik niets; dat maakt het spel hooguit roekelozer, niet veiliger. Ik kijk ontzettend uit naar wetenschappelijke antwoorden en sportieve aanpassingen. Sporten is fantastisch en dat moet het ook blijven. De krachten die loskomen op het brein vragen ons om na te denken hoe we veilig kunnen spelen.” Rianne Schorel is voormalig profvoetbalster. Met haar tweelingzus Nanja stichtte ze neurologisch trainingscentrum Move the Brain.